Cre que é posible acabar coa prostitución?

Regulala mellor que prohibila

A prostitución en España é un gran negocio. Hai polo menos tres bordeis por cada hospital público e somos o terceiro país do mundo en prostitución. 

O Goberno quere regular trátaa e a explotación sexual cunha nova lei que protexa ás vítimas forzosas e, como tal, parece positivo que se trate de pór coto aos graves abusos que se producen neste ámbito.

Neste sentido, entendo que a prostitución non é un traballo digno, normalmente as mulleres que se dedican a iso non o fan por vocación, nin por desexo, están explotadas e trátase dunha clara vexación do ser humano.

Referímonos unicamente ás mulleres por ser a prostitución que maioritariamente se produce, ao ser no caso dos homes unha actividade minoritaria.

Claramente, non se pode considerar un traballo, no sentido de que non é unha actividade que á sociedade en xeral parézalle digna e non preparamos aos nosos fillos para iso como unha posible saída para gañarse a vida, como calquera outra; de feito, as mulleres que a exerceron na súa práctica totalidade manifestan que non é algo que teñan realizado por vontade propia, senón por necesidade imperiosa ou por obrigación.

Normalmente, as mulleres que acaban dedicándose á prostitución fano por non ter tido outras posibilidades, por unha desigualdade social de nacemento, por non ter tido acceso á educación, etcétera.

Neste sentido, o ideal sería prohibila, pero a realidade imponse e, a pesar da prohibición, o normal é que non desapareza, como sucede coas drogas, de maneira que entre o ser e o deber ser imponse unha regulación que non impida ás mulleres realizala, pero que quen a realice sexa coas maiores garantías para a súa integridade, a súa saúde e os dereitos de toda índole que lle afecten.

Entendo que o obxectivo é acabar coas mafias, os proxenetas, a explotación e a vulneración de dereitos que se producen nestas situacións, para iso deberían prohibirse as intermediaciones que só implican ao enriquecemento duns poucos e a falta de liberdade das prostitutas.

Así, no caso de que se legalizase, entendo que deberían ser autónomas ou estar organizadas dalgunha forma de modo que só elas decidan como, cando, con quen e a que prezo.

De feito, nunha sentenza ditada en xuño do 2021, o Tribunal Supremo rexeita efectivamente que se poida exercer a prostitución por conta allea e só inclúe outras formas posibles de prostitución que si poderían contemplarse no sindicato: «Se se considera que a prostitución por conta propia si é legal no noso ordenamento, o sindicato Outras pode dar cabida a estas persoas».

De feito, a lexislación penal española non permite traballar como prostituta por conta allea, xa que a figura dun posible empresario «en canto a proxeneta, queda criminalizada».

O fin da prostitución, máis preto

A prostitución é violencia contra as mulleres, e un privilexio masculino que ha de ser sempre abolido se queremos chegar a ser unha sociedade completamente igualitaria. Sempre habemos de ter presente que ten as súas raíces na desigualdade estrutural de xénero e as distintas discriminacións que sitúan a unhas mulleres en situación de maior vulnerabilidade social para verse abocadas a ser prostituídas. 

España ocupa o primeiro posto en consumo de prostitución en Europa e o terceiro do mundo; pero hoxe, esta vulneración dos dereitos humanos das mulleres está máis preto de acabarse. Desde hai anos, o PSOE mantivo unha clara posición abolicionista do sistema prostitucional, pero agora deu o desexado paso de promover dunha vez por todas unha lei integral que, ademais, expón por primeira vez o castigo a clientes e proxenetas. Sen eles, tengámoslo claro, a prostitución non existiría.

É máis necesario ca nunca sinalar e castigar, sen ambigüidade algunha, aos auténticos responsables que prostitúen ás mulleres e mostrar a violencia do sistema prostitucional que converte os corpos das mulleres en obxectos mercantilizables para satisfacer os desexos doutros. É máis necesario ca nunca crear ese marco legal propio. Non é suficiente nin efectivo incorporar cambios noutras normativas, como expuxo Podemos, tales como a recuperación, por outra banda necesaria, iso si, da terceira locativa na Lei de Garantías de Liberdade Sexual para multar a aquelas persoas que se lucran da explotación sexual das mulleres, como propietarios de locais ou pisos nos que se exerce a prostitución. Ou unha posible emenda á Lei de Estranxeiría -calcúlase que máis do 70 % das mulleres explotadas están en situación irregular- para que as migrantes vítimas de trata teñan os mesmos dereitos que o resto.

E non é nin suficiente nin efectivo porque é momento de outorgar á explotación sexual de mulleres de toda unha dimensión xudicial para pórlle fin. Non facelo é titubear con decisións regulacionistas, posiblemente debidas a presións de socios políticos. É necesaria unha lei que contemple medidas de protección e amparo integrais a vítimas e sobreviventes da prostitución e programas e alternativas laborais de saída real do sistema prostitucional, pero sobre todo é hora por fin de criminalizar todas as formas de proxenetismo e penalizar aos clientes que exercen claramente violencia sexual.

Tamén, e sumamente importante, é que esta lei recolla a necesidade dunha educación afectivo sexual en todas as etapas e niveis educativos, con control absoluto do consumo de pornografía, incluíndo tamén campañas públicas de prevención e desactivación do consumo de prostitución.

Así pois, unha sociedade comprometida coa igualdade de xénero ha de apostar por políticas públicas que acaben dunha vez por todas con esta grave discriminación e violencia. Chegou o momento de incidir claramente e sen vacilaciones na necesidade de garantir ás mulleres unha vida libre de violencia. Sería unha mágoa volver sumirnos en debates políticos infrutuosos cando a vida de tantas e tantas mulleres depende de que albisquemos que a explotación sexual podería ter os días contados.