Salario mínimo, pobreza máxima

Alfredo Reguera Aramburu ECONOMISTA EN BANCO SANTANDER

OPINIÓN

María Pedreda

19 sep 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

O filósofo Frédéric Bastiat, na súa obra O que se ve e o que non se ve (1850), fala de que as políticas públicas buscan un obxectivo. O establecemento e continuo aumento, do coñecido como salario mínimo, é a medida estrela dos autodenominados defensores dos indefensos, á hora de loitar contra a pobreza e a desigualdade. E por moito que se mostrou e demostrado unha e outra vez (véxanse os distintos estudos do Banco de España), que esta medida non só non consegue os obxectivos buscados, senón máis ben todo o contrario. Seguimos empeñados niso, xa que sempre acabamos pondo o foco no fin que busca unha política, no canto de en o que realmente ocorre cando esta leva a cabo.

E é que os salarios non os marca un goberno a base de decretos, senón a oferta e a demanda do mercado de traballo, así como o valor engadido que achega o traballo de cada traballador. É por isto último, polo que a subida do salario mínimo sempre fracasa e acaba condenando aos máis débiles.

O salario mínimo non afecta á túa amiga a enxeñeira ou ao teu primo o avogado, o valor engadido do traballo destes traballadores cualificados, é moito máis alto que o salario mínimo, por iso cobran moito máis que este e nin se decatan a que nivel está. É aos menos cualificados, o típico amigo que deixou os estudos porque nese momento non tiña a cabeza para eles ou por algún problema persoal ou polo que sexa, cuxo valor engadido do seu traballo é baixo, a quen estas subidas continuas, expulsan do mercado de traballo e déixano sen futuro.

Ejemplifiquémoslo con números: imaxinemos ese amigo sen estudos, sen experiencia laboral, nova, que pretende atopar traballo. O valor engadido do seu traballo será baixo, poñamos 750 euros, iso é o que achega á empresa que lle contrate. Cun salario mínimo superior a esa cifra, ningunha empresa contrataríalle xamais, posto que que empresa contrataría a perdidas? quedaría na súa casa, fóra do mercado laboral e totalmente estancado. En cambio, permitindo un salario inferior, acordándoo en liberdade ambas as partes, o noso protagonista podería traballar, aprender un oficio, facendo que o valor engadido do seu traballo crecese grazas a esa experiencia. E nun futuro non moi afastado, podería ou ben pedir un aumento, ou buscar traballo noutra empresa, xa con outras condicións salariais porque as súas condicións profesionais terían mellorado sensiblemente.

Deixando ao carón as cifras, simplemente debemos reflexionar. Se todo o anterior se dese, que lexitimidade moral ten un goberno, para impedir que ambas as partes cheguen a un acordo de traballo que satisfai a ambos? Ningunha. Por que hai que consentir que o goberno impida acordos libremente establecidos polos individuos?

Algúns dos defensores desta popular medida, o salario mínimo, argumentan que traballar por menos do que eles marcan é «indigno», pero paradoxalmente, tamén defenden subsidios como o de desemprego, menores a esa cantidade. Por que é digno vivir sen traballar, dun subsidio de 700 euros, pero non o é traballar por esa mesma cantidade?

Ademais, quen marca o que é indigno? Cada persoa debería elixir, a partir de que cifra considera que un traballo é digno ou indigno e rexeitar todos os traballos que quedasen por baixo desta cifra. Con isto obteriamos o noso salario mínimo persoal (SMP) moitísimo máis xusto e lexítimo, que o actual salario mínimo interprofesional (SMI).

Outros defensores destas posturas colectivistas traballan os sentimentos. Con frases como «que familia vive con 700 euros ao mes?», un argumento falaz, posto que un salario por baixo do salario mínimo actual non tería como obxectivo que a xente vivise del, algo practicamente imposible, senón que moitas persoas accedesen ao mercado de traballo, pondo así a primeira pedra, para si poder conseguir un emprego cun salario que lles permitise vivir comodamente.

A isto hai que engadir que, en moitas ocasións, son estudantes os que ao mesmo tempo que van a clase, sacan algunhas horas para realizar algún traballo pouco cualificado (nos que o SMI causa estragos) e cuxo obxectivo non é vivir diso, senón afrontar un pouco máis comodamente o seu período estudantil.

En definitiva, a pesar de que non poñamos en dúbida a súa boa intencionalidade, as continuas subidas do salario mínimo non teñen xustificación algunha, nin moralmente, nin moito menos polas consecuencias que trae, como vimos, desastrosas para os que en teoría pretende axudar.