Unha das consecuencias derivadas da sucesiva crise que padecemos na sociedade do benestar consiste en que, cando un pasea por calquera cidade do noso país, ten o dobre de posibilidades de cruzarse cunha persoa paseando ao can que cun carriño de bebé.
Segundo o INE, en España hai 6.265.153 nenos menores de 14 anos mentres que o número de mascotas rexistradas ascende aos 13 millóns (sen contar aquelas que non están rexistradas) das cales, sete millóns son cans.
As razóns evidentes deste estalido demográfico mascotero atópanse, por unha banda, no beneficio recoñecido sobre a saúde física e mental que ter unha mascota ten en xente que vive soa (convén lembrar que en España se contabilizan cinco millóns de fogares solitarios e van en aumento) e moito máis en xente maior de sesenta e cinco anos que supoñen preto do cincuenta por cento dos fogares unifamiliares. As mascotas nesta franxa de idade son un bálsamo excelente contra a soidade.
Con todo, a razón do porqué a xeración nada entre 1980 e o 2000 están substituíndo os bebés polas mascotas, vai máis aló das obvias dificultades laborais e económicas que sofre esta franxa de idade. Un estudo recente guinda que a factura básica por ter unha mascota ascende a case 40 euros ao mes, cantidade que se triplica conforme se produce unha progresiva «antropomorfización» das mascotas.
Cada vez hai máis seccións e hipermercados dedicados a comidas e complementos para mascotas -por certo nada baratas-, cada vez máis consultas de saúde aos veterinarios, cada vez máis parellas mozas que optan por adquirir unha mascota como sustitutiva dun bebé e non só por cuestións económicas, senón por un muaré de razóns laborais, estéticas, lúdicas, emocionais e de infertilidade que veñen cubrir a necesidade humana de coidado e apego a un ser vivo, algo que veu rubricar o cambio do Código Civil do 2017 no que se recoñece que os cans son seres vivos e non cousas. Norma máis que encomiable pero que non outorga ás mascotas a categoría de bebés.
Sempre vivimos acompañados de cans e gatos que na súa orixe cumprían unha función de garda, traballo e compaña e sempre foron excelentes compañeiros de vida e de soidade, pero a súa función está a cambiar e non se se será por unha falta estrutural da sociedade que desenvolvemos, na que se están humanizando as mascotas e animalizando aos seres humanos. Correndo un risco autenticamente real de que cando necesitemos unha man para remontar a agónica demografía da nosa civilización ou pagar as pensións, atopemos unha pata.