Este venres, tras o parto dos montes da mesa de diálogo (na fábula de Esopo aqueles, con gran estrépito, parían un rato), Pedro Sánchez informó de nada nunha declaración na que apareceu flanqueado pola bandeira de España e a senyera. Finalizada a súa intervención, un traballador, con toda naturalidade, quitou a bandeira de España e deixou só a senyera antes de que tomase a palabra Pere Aragonés.
A imaxe, vista por millóns de persoas, sería inimaxinable en calquera país do mundo, incluídos os federais, lugares todos onde saben que, se se quere conservar a cohesión territorial que permite ás nacións pervivir a longo prazo, unha forte descentralización esixe manter símbolos compartidos por amplas maiorías, máis aló da pluralidade de poderes e a división de competencias.
En España, que segue sendo different, construímos, con todo, un sen par modelo federal no que un dos Estados máis descentralizados do planeta (España supera en gasto rexional a Bélxica , EE.UU., Austria ou Alemaña) convive cunha, primeiro progresiva, e agora galopante, destrución dos símbolos comúns e do máis importante elemento de cohesión cultural de calquera país que teña a fortuna de gozar dunha lingua compartida: o castelán, no noso caso.
Respecto dos símbolos non insistirei no que é ben coñecido: que, en ocasións con independencia de se gobernan os separatistas, o PSOE (convertido ao fanatismo nacionalista coa fe do carboeiro) ou o PP (que deixa facer coa va esperanza de que non o tachen de franquista), as bandeiras e os himnos rexionais convertéronse nos únicos existentes, quedando reducidos os nacionais a actos militares e pouco máis. A naturalidade con que a xeneralidade da poboación asumiu tan demencial anomalía é proba palpable de como a clase política desterrou os elementos de identificación da España evidente (título dun gran libro de Xosé Luis Barreiro) a favor de supostas nacións, que nin o foron xamais nin ninguén as recoñece fóra como tales.
En canto á batalla contra a lingua común, desaparecida da vida pública en todos os territorios que comparte cunha lingua vernácula, convertida de feito na única institucional, abonde lembrar tres noticias desta semana que proban o grao de delirio que acadamos: o PSOE de Asturias quere que o bable sexa lingua cooficial no Estatuto (pretensión que hai uns anos provocase un formidable pitorreo), o PSOE quere que en Mallorca os políticos falen alí só en catalán (¡Vivan as caenas!) e o Goberno Balear expulsará aos médicos que non falen catalán aínda que ao prezo de contratar a latinoamericanos para cubrir as vacantes dos lingüisticamente depurados.
O que se opoña a calquera de estás marabillas ou ouse reivindicar un uso compartido e cordial dos símbolos comúns e os territoriais xa sabe o que lle agarda: ser acusado, polo menos, de facha, casposo e carcamal. Así que a calar. E a desfilar.