O president Aragonès non puido asistir á Conferencia de Presidentes do venres porque tiña compromisos ineludibles. Debía ir ao súper e pasarse pola tinturería a recoller uns pantalóns. Por iso, porque sabe que anda moi atareado e porque hai cuestións que só se poden tratar na intimidade, o presidente Sánchez recibiuno á marxe dos demais responsables autonómicos. É só cuestión de comprender a unha persoa que non dá para máis.
E ese bis a bis, que deron en chamar comisión bilateral, resultou altamente frutífero para as dúas partes. Un regresa ás súas tarefas domésticas cuns cantos miles de millóns na carteira, para O Prat, bolsas e os servizos de proximidade, aínda que o considera insuficiente; e o outro se asegura unha redución da conflitividade institucional, para unhas vacacións tranquilas. Porque, iso si, xa nos avanzaron que na mesa de setembro volverán coa amnistía e a independencia, e que ademais «poremos prezo» ao apoio aos Orzamentos. E é que este é o quid da cuestión. As ansias independentistas son altísimas, pero as económicas o son aínda máis. E como todo ten un prezo, as necesidades son tantas e o malgasto non ten límite, sempre é posible acadar un acordo co que ir tirando ata que xurda a necesidade de máis fondos e vólvanse a expor as esixencias en formato de desafíos irrenunciables.
Esta estratexia non é invención de Aragonès. Practicouna durante anos o molt honorable Jordi Pujol con extraordinarios resultados cobrando a González e Aznar lvos servizos prestados. E tan ben o fixo, tan leal parecía, que chegou a considerar un home con gran visión de Estado.
Esta vai ser a táctica dos sucesores do pujolismo. Saírse da roda das conferencias autonómicas, porque nada lles interesa menos que a normalidade institucional, e camiñar por libre viaxando a Madrid a recoller os froitos da súa permanente ameaza. E cando os resultados non sexan os apetecibles, apertar coa sublevación. Que non é novo porque sempre soubemos que para os cataláns a independencia non é unha aspiración vital, senón un problema de pasta.