Tras coñecerse o fallo do Tribunal Constitucional sobre o primeiro estado de alarma, e antes de publicarse os argumentos xurídicos que o xustificaban, o Goberno lanzouse en tromba contra o supremo intérprete da Constitución, así definido pola súa lei reguladora, que engade que é independente e está sometido só a aquela e á Constitución.
Abriu o ataque nada máis nin nada menos que ¡a ministra de Xustiza!, quen, tras sinalar que o Goberno «acataba a sentenza» (algo, en si mesmo, surrealista), manifestaba, entre outras lindezas, que o estado de alarma era constitucional. Talvez o Goberno creuno no seu día, a pesar de que agora sabemos que algúns dos seus membros (máis ben miembras) xa advertiron entón de que o estado que debería declararse para dar cobertura a algunhas das medidas aprobadas -sin duda necesarias, como subliñará o Constitucional- era o de excepción e non o de alarma, que é precisamente o fallo do alto Tribunal. Pero unha vez resolta a cuestión por quen é competente para facelo, que o Goberno se empeñe en sostenella constitúe sinxelamente unha barbaridade xurídica e política.
Declarada a guerra inmediatamente despois de producirse os ascensos e as degradacións entre quen compoñen o Consello de Ministros, ningún quixo quedar, ¡non fóra a ser!, en evidencia fronte a Sánchez, tan caprichoso á hora de elixir aos seus colaboradores. Por iso, todos se puxeron en orde de combate, soubesen ou non do que falaban, pois para iso só fai falta determinación e vontade de non facer brutta figura, como din os italianos, fronte ao xefe. Incluso a prudente Margarita Robles , que se mantivo á marxe do acoso do Goberno a outras institucións, cedeu á presión e puxo o seu gran de area na deslegitimación dun tribunal que se, como todos, non é independente, non serve para nada.
Tamén Conde-Pumpido, maxistrado do Constitucional dos chamados progresistas (¡vaia cousas!), uniuse á refrega e cualificou de «leigos» e «xuristas de salón» a quen votaron a favor da inconstitucionalidade, aínda que, iso si, sen facer o que sería con tales xuízos consecuente: abandonar de inmediato un tribunal que está, segundo o seu parecer, tan lonxe das presuntas capacidades de alguén que ten en tan baixa consideración aos seus colegas.
O funesto paso de Sánchez pola Moncloa, que non o é menos por ter obtido a exigua maioría que lle permite gobernar con apoios que ningún outro partido socialista europeo aceptaría, deixará moitas desfeitas, pero uno, o institucional, destacará sobre todos os demais: a desautorización e deslegitimación constante dos órganos que exercen a función xurisdiccional (os xuíces e tribunais e o Tribunal Constitucional) e o control externo do propio Executivo (o Consello de Estado e o Tribunal de Contas) será unha inesquecible contribución deste PSOE á galopante degradación da nosa democracia, que se iniciou cunha moción de censura vergoñenta.
