As lavadoras inquietantes

Miguel-Anxo Murado
Miguel-Anxo Murado VOLTA DE FOLLA

OPINIÓN

Edgardo

20 jun 2021 . Actualizado ás 10:06 h.

Agora que, coa subida do prezo da electricidade, dinnos que temos que pór a lavadora ás dúas da mañá, empezoume a parecer un electrodoméstico un tanto inquietante. As dúas da mañá é unha hora na que a un lle poden asaltar pensamentos estraños e, na soidade e o silencio, o son da lavadora -esa alternancia de gruñidos, escupitajos e zumbidos de avións que despegan-, chega a resultar ameazante. Tamén se antolla torvo o enorme ollo acuoso da lavadora, que é como o dun cíclope; como o de Hal, o computador asasino do 2001: Unha odisea do espazo. Se uno mira a través desa pupila baleira, asomarase a un abismo no que se axita unha tempestade na que se afogan os calzóns e as camisetas, un maelstrom infernal como aquel en o que desaparece o Nautilus en 20.000 leguas de viaxe submarina.

 

Si, aínda que nos habituamos a convivir con elas, hai algo inquietante nas lavadoras. No seu interior ocorren toda clase de transformacións estrañas. Hai pantalóns que encollen e adquiren a talla que tiñamos nós mesmos fai dez ou quince anos; jerséis que se estiran, nun aviso ominoso do que chegaremos a engordar; calcetíns que se separan para non reunirse durante anos, como os xemelgos das comedias de Terencio ou Shakespeare; camisas brancas que se tinguen xusto da cor do que non as quixemos comprar aquel día na tenda. Ao mesmo tempo, a lavadora é unha discreta máquina do tempo. En ocasións aparece un pano que perderamos noutro lugar anos atrás. Ou se nos manifesta inesperadamente unha moeda fantasmagórica golpeándose contra as paredes de metal do tambor e, cando a sacamos, resulta ser unha peseta de Franco que é imposible que teña estado aí acazapada durante medio século (sobre todo porque a lavadora a compramos fai seis ou sete anos nunhas rebaixas). Pero a lavadora é, sobre todo, unha máquina obsesionada con facernos esquecer. Todo o que atopa neses recunchos físicos da nosa memoria que son os petos destrúeo ou o inutiliza, censúrao e bórrao coa súa baba branca. Ao seu contacto, desfanse os papelitos nos que anotamos ao voo números de teléfono; as ideas que garabateamos nun momento de inspiración nun pano de mesa de papel, a lavadora reescríbeas coa letra que tiñamos aos catro anos, e que non podemos entender xa porque non somos o neno que eramos. A lavadora odia en especial o diñeiro, e o seu deterxente empéñase particularmente en desteñir os billetes que teñen a mala sorte de ir parar ao seu estómago (aí vese a mala fe: ese mesmo deterxente non se esforza logo coas manchas que de verdade importan). E se a lavadora non quere que usemos efectivo, tamén a toma cos recibos dos cartóns de crédito, que solidifica en forma de bolitas que é imposible abrir, e que quedan aí como un fósil prehistórico daquel café que nos tomamos ou aquel taxi que collemos aquela vez. Hai anos falábase moito do temor a que un día as máquinas rebelásense. Talvez xa o fixeron e a súa rebelión consiste neste amolarnos de cando en vez.

Un pensa nestas cousas, xa digo, ás dúas da mañá. Pero logo o ruído da lavadora párase cun chasquido. Un esperta da fantasía momentánea, e de súpeto o gran ollo de cíclope parece un inocente acuario no que flotan, como peixes de cores, os calcetíns do neno.