Síndrome do espello: quero ser Barbie
OPINIÓN
A pandemia puxo á cirurxía estética de actualidade, incrementouse a demanda de certos procedementos estéticos sobre todo na rexión facial. A máscara oculta os retoques que se poden realizar en determinadas zonas como os beizos, mentón ou punta nasal e, doutra banda, deixa ao descuberto outras áreas, como as pálpebras e as orellas, o que nos pode animar a corrixir defectos nos que antes non reparabamos.
A imaxe corporal é un factor que inflúe de xeito positivo ou negativa na autoestima. Os medios de comunicación, a publicidade, a cultura e a sociedade xogan un papel fundamental na definición dos patróns de beleza considerados como ideais. Ademais, estamos en éraa dixital, dispomos de información en tempo real e as redes sociais alágannos de fotos e vídeos de famosos que nos dan as pautas de beleza, marcan tendencias de estilismo e dannos consellos para unha vida sa e un corpo perfecto. Ademais, en revistas de moda, de actualidade e en medios dixitais ofrécense consellos e multitude de tratamentos sen ningunha evidencia científica. Hai un enorme imperio mercantil ao redor do mundo da beleza e a saúde que se afana en transmitir unha imaxe de beleza ligada á mocidade, e todo isto contribuíu a que a demanda de tratamentos estéticos teña aumentado considerablemente en todos os países industrializados e a que moitas persoas recorran a eles para mellorar a súa imaxe corporal.
A cirurxía estética converteuse nun mercado moi lucrativo, por algo a cirurxía plástica é a especialidade con máis intrusismo que existe no noso país. Hase banalizado de tal xeito esta cirurxía, que a xente busca un cirurxián plástico por Internet coma se estivese comprando un trade en Amazon . E talvez isto ocorra porque a cirurxía estética se realiza en persoas sas e non existe a conciencia de enfermidade, como noutras especialidades.
En ocasións vemos pacientes que teñen unha percepción irreal do seu aspecto físico, é o que se chama dismorfia corporal, dismorfofobia ou síndrome do espello. Trátase dun trastorno obsesivo que teñen algunhas persoas en corrixir ou mellorar algún aspecto da súa aparencia física, a pesar de ter unha aparencia normal para os demais, ou ser un defecto tan pequeno que non precise ningún tipo de corrección. Estímase que o 2 % da poboación padece dismorfofobia nalgún grao, e afecta por igual a homes e mulleres. Son persoas que necesitan asistencia psiquiátrica. O caso levado ao extremo é a síndrome de Barbie e Ken, mozas que se someten a múltiples intervencións para parecerse a uns bonecos que son adorados por moitos nenos. Así, ao conseguir parecerse a eles tamén poderían conseguir a admiración de todos estes mozos que creceron xogando cos bonecos. Por desgraza, estes casos adoitan ter demasiada transcendencia, o que pode animar a outros a facer o mesmo. Dicía o profesor Gasperoni, un eminente cirurxián plástico italiano, que «os cirurxiáns que logran bos resultados poden ser moi bos no seu traballo, pero moi malos médicos». As persoas con este trastorno non deberían ser operadas, pero por desgraza a sociedade perdeu os seus valores, e existe unha falta de moral e ética en moitos profesionais no mundo da cirurxía estética. Trátase de vender o produto sen importar o consumidor, porque xa se encargan a mercadotecnia e a publicidade de atraer a moitos consumidores.
Creo que neste complexo mundo da cirurxía estética todos temos parte de culpa, os cirurxiáns, os intrusos, o lobi empresarial que existe ao redor do mundo da estética e as redes sociais.