Seres variables

Luis Ferrer i Balsebre
Luis Ferrer i Balsebre O TONEL DE DIÓGENES

OPINIÓN

CAPOTILLO

20 jun 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

E que me din do tempo? Deste vivir sen modo posible, nin de inverno nin de verán, cargados aínda co sayo do 40 de maio e sen saber se mañá nos veremos adobados por un sol fanfarrón e atorrante; procurando un gazpacho fresquito para hoxe e mañá apetecerse uns callos. Planificando praias e viaxes exóticas neste verán indultado polo virus cando, sen avisar, asómasche á fiestra e cortar o pis vendo unha paisaxe de Invernalia sen fogueiras de San Xoán.

Pero somos seres climáticos, seres variables capaces de adaptarnos a calquera variabilidade climática e doutras ordes, sexan políticos, sanitarios ou emocionais.

Esta cualidade tan nosa -grazas á velocidade punta que levamos- pretende investir os termos e conseguir que o mundo se teña que adaptar á nosa extrema variabilidade. Así nos vai.

As présas que temos para todo non teñen sentido algún, son unha parodia dos irmáns Max: «!Aprisa! chegamos tarde... !Corramos! Onde imos xefe? Non o sei, pero !corramos!». De verdade é necesaria tanta présa para todo? Ter que cambiar tan rápido de enerxías, de computador, de diñeiro, de traballo, de gigas, de tendas, de dietas delirantes, de parellas e amigos, de móbiles e de algoritmos con voz en off da señorita Siri. Realmente éo? Máis ben parece ser moi rendible para uns e necesario para todos os demais.

A présa dáa o negocio e a presa nós. Da présa son irmáns etimolóxicos: apertar, presionar, oprimir, arrebato e alarma. Creo que está todo claro. A única solución é a mesma de sempre: a revolución.

O problema é que esta revolución non se pode facer con armas, nin caraveis, nin lacitos, nin party manifas, nin co Cid nin co Ché. Porque hoxe a clase obreira non ten obras, a clase media non ten medios e a clase alta non ten clase. A revolución tena que facer o cidadán en base a un criterio que é o criterio vicario do que hai que derrocar. O criterio dáo a información e a información dáa quen a dá.

A bandeira desta revolución imposible leva un peite bordado en púrpura sobre fondo de pantalla branco e o lema: «Consome o teu que a min me dá o riso». Poucos están dispostos a seguila.

A pandemia obrigounos a consumir menos e a xente aforrou como nunca, pero témome que este clima de bonanza non cristalizou en hábito e a nosa condición de seres climáticos volveunos a guindar á ansia do consumo desaforado. Máis que seres climáticos parecemos seres meteóricos buscando non se sabe que.