Se o sentido común se reblandece, as normas adoitan endurecerse. Así ocorre tamén en tempos do coronavirus. Un uso racional da máscara en exteriores permitise eliminala antes. Pero as imaxes da noite do fin do estado de alarma, con invasións de prazas e centos de botellóns, non suxerían precisamente cordura. Pedro Sánchez non elixiu nin o lugar nin o momento para anunciar que os españois volverían verse as caras na rúa. Para que os comités interterritoriais coas comunidades? Para que as roldas de prensa baleiras da ministra Darias? E para que os presidentes autonómicos pedindo primeiro présa e despois pausa para retirar as máscaras?
A pandemia deixa claras algunhas cousas. Que prevalece o «que hai do meu?». Que a maior crise sanitaria non aparca a loita polas migallas políticas. Que as reclamacións dos runners están moi por amais dos paisaniños da ruta do colesterol, as embarazadas, os enfermos e os cidadáns de todo tipo que simplemente necesitan andar e que, ademais, en pistas e camiños rurais non ían cruzarse con ninguén. Que as caixeiras de supermercados están moi por baixo dun bo número de colectivos que, cando non había nin protección nin información nin vacúas, non tiveron que ver desfilar ante os seus narices a miles de persoas nin se viron obrigados a tocar millóns de produtos que foran sobados por outros. E que é mellor non depender de certas xentes (de todo pelame, non só políticos) se algún día hai que organizar outro desembarco de Normandía para salvar á humanidade da próxima gran ameaza.