A xigantesca mentira do rural

César Casal González
César Casal CORAZONADAS

OPINIÓN

20 jun 2021 . Actualizado ás 10:06 h.

Fagamos un á parte no remanso do campo, na falsa calma da España baleira. Escoiten aos grilos, ao violín do vento. A pandemia só é o primeiro paso cara a outros escuros abismos que nos agardan mentres nos empeñemos en abusar do planeta, da nosa casa.

Non fai falta ser Greta Thunberg para darse conta de que cada vez os coches son máis grandes e o sitio máis escaso nas cidades. Para fixarse en que as praderías son inmensas, pero están abandonadas. Que, como lle dixo á cara a escritora Ana Iris Simón a Pedro Sánchez, non se pode vivir no rural, porque o rural está abandonado, deixado da man do deus da Moncloa e dos deuses das administracións. Ana Iris, escritora de alta tensión de inocencia na novela Feira, sentenciou: «Está moi ben axudar a empresas ecolóxicas e pórlle wifi ao campo. Pero non haberá axenda 2030 nin plan 2050 se en 2021 non hai teito para as placas solares porque non temos casas, nin nenos que se conecten ao wifi porque non temos fillos». Unha lección abafadora de sentido común. As casas polos cimentos. Tamén no monte.

O autor que inventou cun acerto de onda sísmica o da España baleira, Sergio do Muíño, denunciou nunha entrevista ao Mundo que lle chamaron vermello e facha, case á vez», moi español, o insulto colgando dos beizos, sen criterio. Sergio do Muíño defendeu a Ana Iris, á que tamén crucificaron. Os dous na fogueira por dicir a verdade. A verdade sempre molesta, é que se non se nomea parece que non existe. Pero ao pronunciala explotan os corazóns dos políticos como cando estalas as burbullas dos plásticos para envasar.

O pobo cada vez apetece máis, seica fuxir do formigueiro pisado das cidades, pero non é certo que a España baleira teña os servizos ao nivel das urbes avispero. Oxalá, pero non.

Esa idílica vida de Virgilio na paz do campo, as Geórgicas revividas, é unha mentira xigantesca, como unha pancarta desas grandes que paseaban as avionetas por amais dos estadios cando estaban cheos antes da pandemia. O rural por desgraza é aínda Segunda B (ou Primeira Federación), como lle queiran chamar agora ao inferno futbolístico, aos días de chumbo, ao veleno do balón, no que algúns levamos xa un ano facendo un máster en depresión de seareira, seica coqueteando con pantasmas máis punitivas. Se o rural tivese os servizos de Champions, cos seus palcos VIP e o seu camisita e o seu canesú, as cidades serían as que se baleirarían. Cinco minutos na aldea son como aqueles súper chicles que sabían máis, dan de si moito máis que tres anos nunha cidade.

Cando haxa servizos (centros de saúde, colexios…) e non a ruína no páramo.