Fronte a Ayuso , Cospedal. Perdón pola simplificación, pero paréceme que ese é o resumo da situación do Partido Popular no seu ámbito estatal. Díaz Ayuso representou o éxito, a recuperación do voto despois da postración e a volta da esperanza á dereita. Ayuso pode gustar ou non, pero desde a súa vitoria en Madrid as enquisas non fan máis que sorrir ao PP. Cospedal é unha muller de gran talla. Ten gran experiencia política. Foi unha das damas que acompañaron a Rajoy e, en parte, artífice da gran maioría absoluta da súa primeira lexislatura. Foi unha figura clave na recente historia do PP. Tanto, que aspirou á súa presidencia. Pero hoxe, pola súa presunta implicación na espionaxe a Bárcenas , trae á memoria dos votantes o recordo de todas as irregularidades (neste caso non quero falar aínda de corrupcións) que tantos votos lle custaron ao PP nas últimas eleccións.
É que as actuacións xudiciais nunca chegaran tan alto como no caso que agora se está instruíndo, o chamado caso Kitchen. Agora acaban de chegar a quen foi secretaria xeral da organización e, ademais, ministra de Defensa. A imputación do xuíz, aínda que non signifique nin moito menos unha condena, máis a imputación do seu marido nun asunto que significa o uso da Policía do Estado para beneficio privado dunha forza política, xustifica que algúns analistas consideren a espionaxe de Bárcenas como o maior escándalo da democracia.
Non é que o matrimonio López do Hierro -Cospedal teña obtido beneficios económicos escuros do seu paso pola política, non é esa a acusación. É que é a actuación xudicial que faltaba nunha tormentosa historia da relación con Bárcenas. A señora Cospedal foi a súa inimiga declarada. Merece recoñecemento por apartalo da súa función de tesoureiro cando se coñeceron as súas irregularidades. Pero, ai, era a secretaria xeral e algo debería saber do que pasaba no seu despacho e na súa caixa forte. Algo lle debía afectar cando asumiu con tanto nerviosismo a teoría da «indemnización en diferido». Hai que lembrar o poderío que tiña cando se produciu a destrución dos computadores que Bárcenas utilizara. E hai que ter presentes as gravacións das conversacións do matrimonio co comisario Villarejo, que non demostran nada, pero confirman unha relación.
Non trato de acusar a Dolores de Cospedal nin a Ignacio López do Hierro , Deus líbreme. Trato unicamente de dicir que hai suficientes motivos, polo menos indicios, para que o xuíz instrutor senta a necesidade de coñecer a súa verdade. Os feitos non son, como adoita ocorrer, unha apropiación indebida, senón o xa contado: o aproveitamento do poder para usar á Policía para un beneficio privado. Se o matrimonio é inocente, celebrareino. Se resulta culpable, que sirva de lección.