Tras o tsunami con epicentro en Madrid é necesario deixar que retrocedan as augas para ver a magnitude das desfeitas. A réplica informativa -tan destrutiva como o maremoto- hai que escoitala nunha cadeira de brazos de orellas cun whisky na man esquerda e un libro na dereita. Todo previsible neste mundo Twitter e en-redado, pero con moita verdade muda.
O tsunami cubriu a praia de fachas; había cardúmenes de fascistas navegando polo ceo de Madrid e eu sen decatarme en trinta anos que vivín alí. Non, iso non é verdade e, á parte dunha bobada, é usar o nome do fascismo en balde.
Que facemos cos parvos que cobran novecentos euros ao mes e votan aos fascistas? «Oxalá se poñan enfermos e teñan que ir á sanidade dos recortes fascistas». Outra bobada cargada de rancor totalitario.
Os socialistas do antigo testamento son sacrificados en crime de connotacións freudianas, cun capirote e un argumento inquisitorial: porque se volveron fachas. Outra párvula bobada desagradecida e ignorante.
Á esquerda non a derrotaron os contidos, senón as formas. As formas impositoras e desprezativas de matón de billar, o insultar á xente polas súas ideas ou os seus votos, as soflamas de manifa nos hemiciclos, o desprezo aos seus maiores e á historia.
Pablo conquistou o que quería e deuse conta de que os cumes son os subterráneos do ceo onde non chegan cámaras, nin apóstolos. E xa o dixo Quevedo: fomos doce a cear e eu fun a cea.
Ou como escribiu o poeta revolucionario Mayakovski antes de pegarse un tiro porque dicían que estaba a facer poesía burguesa e que a revolución non era iso: «Cando o farol calvo lle quitou as medias á noite».