Sempre desconfiei dos salvadores. Os peores son aqueles que, desde a política, pretenderon redimir á humanidade unha e outra vez: os ditadores. Mesmo existe un subgénero literario que incidiu na figura do tirano. De aí Tirano Banderas, do noso Valle-Inclán, que é unha xoia que tivo antecedentes e epígonos brillantes. No século XIX, antes que Val, publicáronse O matadoiro, de Esteban Echeverría, ou Amalia, de José Mármore, dous exemplos da literatura arxentina, ambos tomando como centro a ditadura de Rosas. Pero a literatura tería que agardar por Tirano Banderas para obter un texto de auténtica calidade literaria. Máis tarde chegaron Eu, o supremo, de Augusto Roia Bastos; O señor presidente, de Miguel Ángel Asturias; O outono do patriarca, de García Márquez; Oficio de defuntos, de Arturo Uslar Pietri; ou A festa da chiba, de Mario Vargas Llosa. Ningunha delas, con todo, oculta a grandeza de Tirano Banderas, texto que excede ao resto en orixinalidade e perfección expresiva. Texto seminal, xa que logo. E cun título acertado para esta época de mentiras e sofismas.
Entre os enganos máis sobresalientes dos últimos tempos, ningún maior que a Superliga da que fala o señor Florentino Pérez. Erixiuse en salvador do planeta fútbol, como unha novela: el, un heroe pola vella. O resto, a infantería de hoplitas que segue os seus pasos. É o mundo dos nosos días. Convertémonos/Convertémosnos en grey, ou sexa, en rabaño. O que di un ségueno todos. A pandemia non só nos fixo perder a saúde e a economía. Tamén danou a nosa integridade como seres humanos e o noso libre albedrío. Por todo iso alegroume profundamente que a xente, o pobo (que sempre vai por diante dos seus mandatarios) rebelouse contra esta Superliga de ricos que pretenden «salvar o fútbol». Unha expresión como esa xa denota a realidade do asunto: o seu engano. Non pretenden salvar nada, só a si mesmos e seguir obtendo pingües beneficios para os seus negocios. Esa é a palabra. O fútbol deixou de ser un deporte para converterse só nunha empresa global que factura cantidades asombrosas, que paga aos seus empregados asombrosamente, e que asombra con todo o fedor que produce ao seu redor. Punto.
Con todo, os novos salvadores obviaron a esencia do fútbol: a paixón. Un é dun equipo porque forma parte do seu ADN emocional. Non saberá razoalo. Non saberá dicir por que. Pero uno ama ao seu equipo tan ardorosamente que o leva a chorar ou a saltar de alegría. A pena ou a felicidade. Niso sustentouse sempre este belo deporte. E iso é o que están a lle arrebatar os novos salvadores. O fútbol hano salvado os pequenos máis que os grandes. Os grandes agora só miran o diñeiro. E o diñeiro, como Tirano Banderas, non ten corazón.