Nas sesións do Congreso só a rifa está garantida. Onte tocaba o plan de recuperación, 140.000 millóns de euros para levantar o espinazo á economía española, pero o asunto só era un pretexto para o batifondo habitual. Intúo que o plan debe ser bo, porque o propio Casado acusou o presidente do Goberno de «vender o que non é seu». O fondo, aclarou, negociárono «as mulleres do PP europeo». E Sánchez non ten vergoña por andar repartindo a domicilio «unha pizza recalentada oito veces».
Todo segundo o previsto, salvo unha novidade expresada, Casado en estado puro e sen papeis, polo líder do PP: Sánchez «empeza a ser gafe». Non só goberna con chulería e por decreto, despreza ao Parlamento e asalta á Xustiza, senón que trae mala sorte. Anuncia un plan de vacinación e crécenlle os coágulos de AstraZeneca . Proclama un acelerón no proceso de inmunización e ao día seguinte Janssen, a perla das vacinas por ser de dose única, paraliza o primeiro envío. Puido ter engadido Casado -todo se andará- outras probas de cargo, como as profecías económicas erradas. Ou mesmo a principal: foi chegar aquel a a Moncloa e desatarse a pandemia do século.
Tiñamos un presidente, ao mando dunha camarilla socialcomunista, que esnaquiza canto toca. Disposto a romper España en canto achégase a Cataluña , neglixente ata o delito cando nos ataca a peste e que faría cachizas a vaixela se exercese de lavaplatos. Pero agora sabemos que, ademais, ten o meigallo no corpo. Padece de gafedad, que, segundo decátome, era un tipo de lepra máis contaxiosa e mortífera que o covid. Atrae as desgrazas e, xa que logo, arruína tamén o que non toca.
Ata agora, o título de gafe maior adxudicábaselle a Zapatero . Dise que facía perder as eleccións a cada mandatario exterior que apoiaba. El negábao: «Dicir que son gafe é unha maldade, tiven sempre sorte na vida». Equivocábase co argumento exculpatorio, porque o gafe, a diferenza do cenizo, sempre resulta ileso dos males que provoca. A marca no Guinness osténtao un tal Roy Sullivan, un auténtico pararraios humano: por sete veces na súa vida, algo moito máis improbable que os trombos de calquera vacina, recibiu o impacto dun raio. E ningún rompeulle a crisma. Tivo sorte.
O asunto, aínda que non faltarán quen me tachen de frívolo, considéroo importante. De Sánchez di a dereita que é o peor presidente da democracia (PP) ou desde a Guerra Civil (Vox). Unha plusmarca, por certo, que segundo os mesmos árbitros de branco detentaba anteriormente Zapatero . O baldón, quizais, podemos implicalo con paciencia e santa resignación: xa sabemos que outros virán que bo che farán. Só hai que agardar. Pero se á incompetencia como xestor e á maldade intrínseca de quen nos goberna engadímoslle que se trata dunha persoa gafada, un imán de calamidades e desastres, temos serios motivos para preocuparnos. Sobre todo, os supersticiosos ou quen, como eu, escribimos un martes e trece.