Hai unhas semanas recoñecémoslle a Évole o seu bo ton e a súa delicadeza na entrevista a Pau Donés, un exemplo da dificultade de charlar intimamente cun amigo que se está morrendo. Pero a Évole os amigos brótanlle agora de tal modo nas súas entrevistas que a cuadrilla de camaradas comeza a ter ese tufillo de colegueo que o espectador non dixire ben. Con Miguel Bosé aderezouse tanto que, lonxe daquel Follonero que mordía e repreguntaba, Jordi acomodouse no compadreo de mostrar o seu bo rolo con Miguel incluso ensinando un vídeo dos dous compartindo escenario e bailoteo nun concerto de Bosé. Iso á entrevista non lle vén ben, pero vaille de pinga á entrevista do corazón. Claro que nese caso a Évole recomendaríalle a táctica deses grandes comunicadores que nos 70 entraban ata o cuarto do artista ensinando todo o que nunca a xente común imos poder ver, todos os seus recunchos, nun folclore que abría moita perspectiva. En lugar diso, Jordi preferiu enjabonar a Bosé e quedouse fóra da súa casa dando pé a que os espectadores nos creamos, por exemplo, que Miguel cría só aos seus fillos sen a axuda dunha tata. «Son pai e nai», dixo. Pero nin mu de se ve aos fillos da súa exparella, Nacho Palau, e nin mu de todo ese cristo que se montou coa súa separación que levou tamén a romper a unión de catro irmáns. Con tanta carnaza e tanta expectación, eu agardábame que Évole déselle bambú. .