O mundo sofre por unha pandemia, a do covid, e delira por unha febre que ameaza con causar unha burbulla tecnolóxica e económica, a dos NFT. Con estas siglas en inglés desígnase a unha serie de activos dixitais chamados «tokens non fungibles» que poden ser vendidos. Son únicos e inimitables. Non poden dividirse en fraccións, como un billete de vinte euros. E non existen no mundo físico.
Un NFT pode ser calquera cousa virtual: unha fotografía, unha ilustración, unha columna dun xornal, un vídeo, un meme, unha canción, un Pokèmon ou unha publicación en redes sociais. E en moitos casos estanse pagando millonadas. O fundador de Twitter, Jack Dorsey, poxou o seu primeiro chío -o primeiro da historia da plataforma, unha simple mensaxe de proba- por 2,9 millóns de dólares. Un gif animado dun gato voando chegou ao medio millón. E unha obra dixital do artista Mike Winkelmann, que asina como Beeple, foi poxada pola prestixiosa Christie's e vendida por máis de 60 millóns de euros.
Fascinante ou inquietante? Quizais os dous adxectivos sexan correctos. Todas estas pezas dixitais son accesibles para o resto do mundo. Poden ser reproducidas e copiadas con facilidade. O único que conseguiron os novos donos destes carísimos NFT é un certificado de propiedade e orixinalidade. Para que lles serve? De momento só para presumir e especular. E no futuro?