Sáltese o lector este artigo se agarda atopar algunha clave para desentrañar o asunto que ocupa e preocupa a media España: a confesión de Rocío Carrasco. Nada podo engadir ao exposto aquí, con menos fárrago e maior brillantez, polos meus colegas Sandra Faginas e Fernanda Tabarés. Nin os malos tratos é un circo, nin a violencia machista é un reality show. A violencia é unha secuela social: chámase Mari Carmen. Non lles soa? A min tampouco, ata que rebusqué o nome -nin sequera atopei o seu apelido- en Google: a muller asasinada en Torrexón de Ardoz, sete puñaladas en peito e abdome, pola súa parella. O show só é share e negocio: 120 minutos de confesión en pantalla, catro millóns de euros en ingresos publicitarios, case 4 millóns de espectadores.
Por que Mari Carmen non vende en pantalla e Antonio David e Rociíto converten as súas desventuras en mina de ouro? Porque aquela era unha persoa e estes só son personaxes. Debuxos animados. Creados artificialmente nos laboratorios mediáticos e que, unha vez incrustados no imaxinario colectivo, xa son da familia: amámolos ou os odiamos, interésanos saber que comen, como visten e con quen se deitan, sufrimos por eles e celebramos os seus éxitos. E cando se pelexan, digan o que digan os xuíces ou a razón, tomamos visceralmente partido por un ou outro.
Sempre existiron personaxes públicos na cultura de masas. Membros do star system, o sistema de estrelas. Hollywood, fábrica de soños e de mitos, contribuíu decisivamente á súa creación. Pero naquel entón a distancia entre a persoa e o personaxe era menor. O mito construíase con materia prima: a partir dunha persoa con algunha cualidade ou habilidade específicas. Sobre unha voz máis ou menos melodiosa, un cerebro ben amoblado ou un corpo escultural edificaba o sistema os seus mitos. A fábrica só magnificaba as cualidades e disimulaba os defectos da materia prima.
Agora, a potente lavandería de cerebros fabrica personaxes da nada. Mediaset -xa o dixo Pablo Iglesias : a cadea ten máis poder que o vicepresidente- é capaz de sacar coellos da chistera. De transformar un novo garda civil, aquel raterillo de pouca sonada que afanou 50.000 pesetas a un turista francés por infracción de tráfico, nun telepredicador de éxito durante vinte anos. E de converter a unha noviña sen oficio nin beneficio, cun par de invisibles cromosomas como único mérito -o X dunha afamada cantante e o E dun destacado boxeador-, na vilá ou heroína -segundo cadre á contabilidade- maior do reino. Creados os personaxes, o demais é filfa: sóbelos ao estudio para que interactúen e se despellejen, e esperas a que millóns comecen a verter bágoas e euros por milleiros. Só cabe agardar que os partidos, actores da política-espectáculo, fíchenos polo seu incuestionable tirón electoral. Todo se andará. A ministra Irene Montero, que se sumou ao show cun chío, xa deu o primeiro paso.