A hemorraxia de Cidadáns

Fernando Salgado
Fernando Salgado A QUILLA

OPINIÓN

Cidadáns

18 mares 2021 . Actualizado ás 09:17 h.

Pablo Iglesias renunciou aos oropeles do poder e marchouse á cruzada antifascista. Pablo Casado esqueceu as súas rifas con Vox e púxose ás ordes de Ayuso para combater ao comunismo. Comezou a cruenta batalla de Madrid. E no medio, desangrándose, xace Cidadáns. Con Inés Arrimadas e un puñado dos seus fieis intentando cauterizar a hemorraxia. O diagnóstico é pésimo. Tanto que os deudos xa se puxeron a repartir frenéticamente os seus refugallos: o PP aprópiase dos seus cadros e Vox, PP e PSOE se aprestan a saquear o seu minguado celeiro de votos.

Como se chegou a isto? Non comparto a tese de que o afundimento se produciu en Murcia. Cando PSOE e Cidadáns presentaron a súa moción de censura na rexión, do barco xa só asomaba a popa. E agora, en pleno intento de reflotalo, varios erros de cálculo empúrrano ao fondo do abismo. Pero sáibase que o responsable do naufraxio non é Arrimadas, senón Albert Rivera. O home que dinamitou o partido en dous tempos. Primeiro, pola súa negativa a forxar un Goberno de centroesquerda. Despois, xa a nave a pique, preferiu ser apéndice do PP a bisagra entre dereita e esquerda. Converteuse en muleta do socio que non logrou destronar.

Inés Arrimadas non herdou un partido, senón un campo de minas. E tivo algún éxito precario ao comezar a desactivalas: os seus deputados mantiveron a disciplina, de mala gana, cando tocou apoiar á denominada polo seu predecesor «banda de Sánchez». Pero enseguida pisou a destempo a espoleta da mina murciana e a metralla acadoulle de cheo. A operación que ía darlle a súa primeira presidencia autonómica saltou polo aire, porque Arrimadas cometeu ou permitiu tres erros de vulto.

Primeiro, autorizou unha moción de censura contra si mesma e ignorou o carácter corruptible da condición humana. Desdeñou senllos principios do acervo popular. Un, que coas cousas para comer non se xoga: iso debe pensar Isabel Franco, vicepresidenta de Murcia, para quen a moción que subscribiu significaba perder o emprego e darllo mellorado á súa acérrima inimiga. E dous, que todo o mundo ten un prezo: o dos tránsfugas murcianos parece ser, como mínimo, de 76.000 euros brutos anuais e un chofer á porta.

Despois caeu na inxenuidade de pensar que o PP aceptaría, con cabreo e santa resignación, a perda de Murcia. Só unha ilusa podía confiar en que un partido bloqueado pola corrupción ía respectar o pacto antitransfuguismo ou pararse en barras á hora de comprar vontades cheque en man.

E, finalmente, o erro decisivo: prever que a explosión sería controlada e de ámbito local. Unha equivocación que puxo en bandexa a Díaz Ayuso o pretexto que necesitaba para vencer as reticencias de Casado, despedir aos conselleiros de Cidadáns e lanzar o seu berro de guerra.

Cidadáns entrou en coma. Mala noticia para a democracia, hoxe máis que nunca necesitada dunha forza que mitigue a polarización política. Por iso, aínda que con escasa esperanza, desexo que este comentario non se converta en obituario.