Chega o sol para quentar esas zonas máis recónditas da alma que aos poucos han ir poboándose polos liques de abandono e o brión da desesperanza. Tantos meses de afastamento e medo e prevención. Tantos meses de camiñar mantendo as distancias, de torcer a cara a respiracións alleas, coma se respirar, oxigenar o sangue, manter o corazón latexando, fose un acto groseiro ou egoísta. A luz do sol, o aire salgado do Atlántico, tráennos os recordos do verán cando aínda era praia e familia e amigos, e a calor refractario da pel nos atardeceres en que o sol se despide canso e espállase como ferro fundido, e bebémonos a nosa cervexa como un agasallo. Os momentos de hedonismo heroico e implacable, sen prezos que pagar. A crátera do viño da Odisea. Por iso é tan valioso o sol destes días, porque é como un anuncio do que volve, e, en contra do que pon na porta de inferno de Dante, dinos «recuperade toda esperanza». Que non é o tráxico sol do último día da vida de Machado. Que desmente o lema do mércores de cinza, o sol que lembra que es vida e que a vida segue a pesar das miles de mortes que deixou esa estraña e microscópica infección universal. Como unha terceira guerra mundial sen inimigo. Por iso, mentres escribo isto e o sol entra pola fiestra, lembro os versos de Quevedo que refutan aquelas palabras sinistras das oracións de defuntos porque din «po serán, máis po namorado».