A aparición de Vox, con apoio electoral crecente en case toda España (Galicia constitúe, por sorte, unha excepción), é, xunto co surgimiento de Podemos, a peor novidade da nosa política. O tallante populismo do partido de Abascal (mestura de rancio nacionalismo español, xenofobia mal disimulada e radicalismo reaccionario en materia de costumes) ofrece unha suposta alternativa ao electorado máis conservador que está farto, con razón, da desafiante chulería do independentismo e da cínica demagoxia revolucionaria de Podemos. Nótese ben que digo suposta alternativa porque a existencia de Vox -¡non se enganen os seus votantes!- é para o PSOE a mellor garantía de seguir no Goberno e para Podemos e os independentistas, de continuar téndoo collido polo pescozo.
Pero Vox non só divide o voto do único partido que, pola súa centralidade, e como xa sucedeu no pasado, podería ser alternativa á disolvente maioría Frankenstein, senón que permite ademais vender como unha fronte ¡progresista! o formado por forzas que van desde o PSOE ata EH Bildu, coa desculpa de que hai que parar ao gran inimigo fascista que, din, ameaza a nosa democracia.
A última manifestación de tan desvergoñada componenda é o pacto do PSC cos secesionistas para formar un «cordón sanitario» contra Vox. É dicir, e para entendernos, o PSC, que é un partido democrático, máis aló do seu esperpéntica confusión territorial, expulsa a Vox da vida institucional en comandita con forzas que se sublevar contra o Estado constitucional, que están aliadas aos herdeiros de terroristas que cometeron miles de crimes e que acaban de defender sen disimulos que uns vándalos incendien e saqueen varias cidades coa pretensión de ser antifascistas. Como escribía hai tres días o eurodeputado socialista López Aguilar nun diario dixital, «hai algo peor que banalizar o fascismo: ¡A insoportable indecencia da banalización do antifascismo!».
Practícaa de excluír da vida institucional aos partidos con ideas extremistas aplícase hoxe nalgúns países europeos, aínda que -non sexamos papanatas- con moitas máis proclamas que feitos políticos certos, pois cando as ganas de poder apertan nin os cordóns sanitarios respéctanse. Pero, a diferenza de España, aplícase tanto ao extremismo de esquerdas como ao de dereitas.
O que supón o colmo da desvergoña é acordar, presentándoa como unha medida pretendidamente progresista, a expulsión aos infernos dun partido extremista de dereitas que nin cometeu delito algún nin defendeu xamais para acadar os seus fins o uso de medios ilegais ou violentos. E facelo con quen violaron as leis e a Constitución, vulnerado o Código Penal, defendido ou desculpado durante anos o terrorismo e acirrado como loita democrática a violencia nas rúas. E ese, sinto dicilo, é o caso actual, seguro que escandaloso para centos de miles de antigos votantes socialistas, do PSOE e o PSC.