Non. Privóuselle aos cidadáns de moitas cousas durante esta pandemia. Impúxose a soidade. Moitos morreron sen os seus. Moitos viviron sen eles. A desesperación hase paseado á súa antollo por residencias e hospitais. As rúas hanse marchitado e reverdecido co látigo da curva. Sectores enteiros cambaléanse porque baixo os seus pés desapareceu o chan que coñecían. Todas estas renuncias ao necesario non poden sacrificarse polo aprazable.
Non. Non é o momento de concentracións nin de festas. De ningún tipo. Non hai que regalarlle ao virus esa xenerosa invitación. As cotenadas para colocarse detrás da mellor pancarta en días sinalados xa adoitan ser patéticos, pero agora mesmo resultan insoportables. Hai que arriscar a saúde propia e allea por manter a convocatoria dun acto? Merece a pena un brote e un repunte a cambio dunha foto, dun escaparate? Porque un gran embude de contagios sempre destila mortos.
Os políticos teñen mil oportunidades para reivindicar os dereitos das mulleres, empezando pola organización dos seus partidos e acabando pola súa acción de goberno. O problema é que a algúns se lles esquece que xa non están na oposición e a outros lles custa lembrar que estaban no poder desde fai nada. Menos consignas e máis decisións. Hai mil formas de berrar, de protestar, de situarse, de seguir dando pasos nesta marcha de séculos. O 8M do día a día, sempre. É xusto e necesario. O das manifestacións e a mobilización multitudinaria na rúa, outro ano. Outra vez. Ao grande.
No 2021, non. E non é non.