Iglesias , vicepresidente segundo, quere gozar das canonjías do cargo polo que tanto pelexou e actuar ao tempo de enfant terrible da política española. Tan delirante pretensión -estar no Goberno e ser oposición- fixo de Iglesias un personaxe estrafalario, obsesionado con épater lle bourgeois mediante a fórmula revolucionaria, máis infantil que terrible, certamente, de non usar gravata, levar moño e dicir «foder» en televisión. E todo coa insufrible autosuficiencia de quen cre firmemente ser un xenio. Namorado de si mesmo, Iglesias non sabe xa disimular un narcisismo que aos poucos vai fartando mesmo aos seus máis fieis seguidores.
E é que a súa obsesión por chamar a atención a calquera prezo obriga ao líder de Podemos a subir a súa aposta cada día, aínda que sexa á conta de dicir majaderías. A última, propia de quen nada entende e todo o confunde, consistiu en cualificar de exiliado a Puigdemont, pois -descobre Iglesias - a actuación por motivos políticos iguala ao ex presidente da Generalitat e a quen saíron de España fuxindo da represión franquista.
Non sabe Iglesias , cuxo cacao mental é apoteósico, que a condición de exiliado non nace dos motivos que se alegan -regra que tería convertido, por exemplo, en exiliados en Francia aos criminais de ETA- senón do tipo de réxime (ditatorial ou democrático) do país do que se foxe. Por iso os refuxiados do franquismo, o fascismo ou o castrismo eran exiliados e Puigdemont só un fuxido da xustiza dunha democracia onde pode defenderse dos cargos presentados contra el con todas as garantías propias dun dos Estados de dereito máis avanzados do planeta.
Iglesias humilla ao tráxico exilio español ao incluír nel a Puigdemont . E, xa en faena, denigra tamén aos empresarios, que constitúen unha das súas enfermizas obsesións: «Son peores do que eu imaxinaba. Ningún rico e poderoso está disposto a aceptar unha decisión que afecte á súa riqueza e poder. É a maldita verdade». É dicir, os empresarios son malos por definición, á marxe de que creen ou non riqueza e postos de traballo, de que contribúan ou non ao crecemento da economía nacional e de que cumpran ou non ás regras establecidas para o desenvolvemento das súas actividades. É igual que os países do mundo máis avanzados conten con grandes empresarios e que moitos deles teñan feito no pasado e fagan hoxe unha achega decisiva ao desenvolvemento económico e social. Iglesias querería eliminalos, como nas antigas ditaduras comunistas ou na Venezuela actual, onde os estados garanten… unha miseria xeral. ¡Que gran progresista o noso vicepresidente!
Iglesias o é porque o nomeou para o posto Pedro Sánchez, responsable, xa que logo, de darlle a tribuna desde a que barbariza cada día, mentres ninguén en España sabe de certo de que se ocupa o vicepresidente no Consello de Ministros e por que os contribuíntes pagámoslle, en consecuencia, un soldo cada mes.