«É un esforzo tan inasumible levar uns meses, un ano, un par de anos como máximo, este tipo de vida?»

Cartas al director
Cartas ao director CARTAS Ao DIRECTOR

OPINIÓN

J.PETEIRO. POOL

25 ene 2021 . Actualizado ás 16:28 h.

Alfonso cumprirá 90 anos... se lle deixamos

O meu pai, nacido nunha pequena poboación de Ourense nos anos trinta, sempre conta que cando a cabra paría en casa, o seu irmán e el celebrábano como unha gran festa. Iso significaba que terían leite fresco para almorzar, onde a miña avoa lles botaba anacos de pan xa duro.

Non fai falta relatar a situación na que naceu esa xeración. Aínda que non sufrisen a guerra en primeira persoa, a escena era parecida á que hoxe vemos noutros países: familias aglomeradas en casas, convivindo cos animais, vivindo da agricultura á conta de esnaquizar o seu corpo… As cousas cambiaron moito, afortunadamente. No seu caso, tivo a oportunidade, por capacidade, esforzo e obstinación, de estudar e coñecer o que agora chamamos estado do benestar. Vive xubilado nunha pequena casa con comodidades, entre as que non falta a súa calefacción e o seu acceso a Internet.

Estes días estamos a ver situacións insólitas. No medio dunha pandemia global que lle custou a vida a miles, millóns de persoas, vémonos obrigados a tomar medidas de distanciamento social e de hixiene. Por suposto que a todos nos gustaría volver á nosa vida diaria anterior. Poder abrazarnos, bicarnos, saír e gozar. Pero a pregunta é… realmente é un esforzo tan inasumible levar uns meses, un ano, un par de anos como máximo, este tipo de vida? Convertémonos/Convertémosnos nunha sociedade caprichosa, consentida, incapaz dun mínimo de disciplina?

Este Nadal foron un exemplo lamentable. A pesar das advertencias, aos avisos de todos os especialistas, fomos incapaces de conternos. Cansámonos de ver a xente utilizando mal as máscaras, incumprindo as distancias de seguridade, reuníndose para celebrar as festas sen medidas porque parece que se trata de algo irrenunciable…

Parece incrible que soamente teñan pasado noventa anos desde que aquel neno, que hoxe observa con incredulidade e pavor o comportamento da nosa sociedade á que toda a súa xeración contribuíu, nacese naquela pequena poboación onde a vida que levamos parecería aos seus ollos un auténtico oasis de luxo. María F. M.