Parto de tres supostos que non discuto: 1) que os bancos de alimentos están recoñecidos como provedores de comida a persoas ou familias que non poden adquirila; 2) que tales bancos comproban que a cadencia e o destino das súas reparticións non deriva cara a un uso indebido; e 3) que estes bancos só dedican unha pequena parte dos seus ingresos -en moeda ou especie- á loxística de almacenamento e distribución, e que todo o demais se fai mediante unha meritoria prestación social.
Se tales supostos non están constatados, hai que corrixir tal anomalía. Pero se este sistema de distribución é digno e fiable -como os doantes supoñen-, non é de recibo que, nun país que orza 550.486,65 millóns de euros para o 2021, dos que 239.765 millóns defínense como gasto social, fiemos a solución deste dramático problema, lastimosamente presentado, a unha sorte de caridade laica e escasa, no canto de esixir unha política social executada polas administracións, e sen someter á xente á innecesaria exhibición das colas mendicantes que -se os telexornais non as espectacularizan a propósito- deberían ser consideradas como o problema máis perentorio de España.
Hai tempo que circula por este país unha corrente de opinión que despreza a caridade e enxalza de xeito exorbitada as políticas sociais, cuxa culminación foi o bochornoso rexeitamento do señor Iglesias á doazón de tecnoloxía sanitaria que fixo a fundación Ortega á sanidade pública. Eu non desprezo a caridade que responde a necesidades singulares, detectadas na nosa contorna social, e feitas coa específica condición de que «non saiba a man dereita o que fai a esquerda». Tamén acepto unha caridade máis organizada e pública onde non existe o estado de benestar e a desigualdade é rampante. Pero este non é o caso dos nosos bancos de alimentos, que poden ser financiados polo Estado sen encher as beirarrúas de colas humillantes, sen dedicar amplos espazos dos medios de comunicación a exhibir a miseria, e sen que a recepción dos alimentos poida ser interpretada de calquera forma que non sexa un dereito incuestionable.
Todo isto depende de Pablo Iglesias , quen, dedicado a discutirlle a Sánchez o seu van liderado, convive con esta secuela social sen pór os medios para que, antes que outras necesidades menos perentorias, exista o dereito a comer. Tamén me estraña que moita xente se emocione, no canto de indignarse, con estas colas medievais que expoñen a fame á misericordia do público. Porque nun país que cre que todo ten que ser pagado polo Estado -incluíndo a chabacanería que se vende como arte, o cine que ninguén ve e a poesía que ninguén le-, soa raro que a ninguén se lle ocorra pasarlle esta papeleta a un Estado que leva na súa natureza tales mesteres. Esta situación é, cando menos, insana. E ninguén debería participar neste innecesario limosneo sen antes esixir o que en verdade corresponde : políticas de benestar e dignidade, pagadas con impostos.