Se as únicas siglas que interesan a Pedro Sánchez son as siglas PGE (Orzamentos Xerais do Estado), xa ten colmado o seu interese. Co apoio dos nacionalistas do PNV e dos independentistas de Esquerra Republicana sóbranlle votos. E como pode engadir os de Bildu, que foron os primeiros en garantirllos, maioría humillante. Nunca con menos forza parlamentaria propia logrou un Goberno tanto respaldo. Ata se pode permitir o luxo de chulear a Cidadáns, tan disposto a botar unha man, e de vetar as emendas do PP, a pesar de que lle pediu o seu ombro. A ese Goberno hai que felicitalo polo seu éxito: xa pode rematar tranquilo a lexislatura. E, se a cousa vai ben, talvez teña empezado a consolidar unha maioría de larguísima duración.
Ao país non me atrevo a felicitalo. E non por estas alianzas, que son lexítimas, aínda que sexan radicais. Non podo felicitar a España por tres razoes. A primeira, porque os membros desa maioría son excluíntes, como demostran os vetos a outros partidos e ideoloxías. Pretenden dividir a España entre demócratas, condición que se reservan para si mesmos, e fachas, que son os demais. A segunda, porque as súas palabras, xestos e feitos non fan outra cousa que ameazar a institucións e agravar a polarización que tanto prexudica a convivencia e a concordia. E a terceira, polo carácter de feira ou de poxa que tivo a negociación.
Xa se sabe que negociar é esixir por unha banda e ceder pola outra. Tamén se sabe que sen cesións non hai pactos. Pero o menos que pódese esixir é que esixencias e cesións teñan algo que ver coas materias de que trata unha lei. E aquí negociouse todo, e non precisamente coa ministra de Facenda, autora do Orzamento. Pablo Iglesias negociou con Bildu, e sabe Divos que fantasías barallaron para que a aspiración de futuro confesada de Arnaldo Otegi sexa democratizar este país, sabendo o que Otegi entende por democratizar. Alguén cedeu ante Esquerra para darlle o caramelo do idioma vehicular, que non é a peor concesión, pero é a máis estrondosa cando o idioma para un catalán é a base da independencia. E alguén negociou co PNV e fíxolle a máis insólita das concesións: o cuartel militar de Loyola en San Sebastián. Veremos o festival que monta o independentismo cando entre alí a picaraña e véndase como a expulsión de Euskadi do Exército español.
A imaxe que queda de todo isto é unha política de mercadeo practicamente sen límites e dunha debilidade extrema do Estado, sometido a infinidade de interminables erosións. Todo, en nome da estabilidade. Pero é unha estabilidade de Goberno, non do Estado. E a destrución dese Estado, camuflada baixo o nome de «réxime do 78», é o que a maioría das siglas agora coaligadas pretenden como obxectivo final.