Tendemos a esquecer que todos rematamos na mesma casa. Sería insportable vivir tendo presente esa circunstancia fatal todo o tempo. Pero o adeus de Diego Armando Maradona é a crónica dunha morte anunciada. Como na novela de Gabriel García Márquez, moitos eran os indicios dun final que se prognosticaba prematuro. A última hora chegoulle aos 60 anos, tras estar, fronte a fronte, coa parca en moitas ocasións como consecuencia dunha vida de excesos. É o que ten vivir ao bordo do precipicio, un día cáesche. Como Gabo inventou o realismo máxico, Maradona creou o fútbol máxico. Todo o xenial que foi nun campo de fútbol, tíñao de caótico para administrar a súa propia vida. Pódese recorrer ao clásico argumento de que o seu triunfo tan neno, marabillando xa cando xogaba como un pibe de ouro no Arxentino Juniors, encheulle de diñeiro e converteuno nun xoguete roto. Pero hai outros triunfadores do deporte que nos demostran que se pode ter un talento incalculable na competición e saber calcular tamén que se fai co que se gaña. Quizais ese xeito que tiña na cancha de desbordar a todos os seus rivais, foi a súa imaxe de marca para espremer os días. E así lle foi. É moi doado pedirlle a alguén que cambie, o difícil é cambiar un mesmo. O Pelusa, a man de Deus, o Barrilete cósmico que inventou o gol total, de campo a campo, nun mundial e nada menos que nun Arxentina-Inglaterra. Todo esa parte fabulosa do seu xogo foise vendo escurecida polos outros detalles da súa vida. A súa recoñecida adicción ás drogas. Os primeiras pasos co consumo de cocaína en Barcelona e en Napolés. Os proxectos de rehabilitación en Arxentina ou en Cuba, que adoitaban quedar en proxectos. Maradona, como tantos outros adictos, era politoxicómano. E así era que caía unha e outra vez nesa espiral, da que é tan difícil de escapar, ata con axuda. É necesario lembrar esta parte máis tráxica, que foi a que lle levou a cumprir apenas as seis décadas. Maradona non foi un exemplo para os nenos. Se ha ir antes que Pelei. E deixa en Messi a un herdeiro nunca recoñecido do toda por esa acusación de que Leo é tan xenial como Diego, pero é un peito frío. Maradona é un santo para Arxentina, porque ardía e era tan visceral como moitísimos arxentinos. Enfrontouse aos defensas máis duros. E tamén a todo o que el supuña unha imposición ou unha institución. Pelexou contra o xigante da Fifa (pensaba que o segundo campionato do mundo roubáronllo con aquel penalti a favor de Alemaña tan dubidoso). Maradona escapou dunha orixe humilde nunha zona de chabolas grazas a que manexaba un balón de fútbol como unha canica amaestrada. Na esaxeración na que sempre viviu Diego Armando era moi hábil co pico. Rápido nas súas respostas, unha das máis coñecidas era cando dicía que el sabía moi ben o que era vivir nun barrio privado. E engadía: privado de luz, de auga, de teléfono. Maradona cumpriu no campo e coas súas expectativas de vida privándose da vellez.