Onte pasóulleme a hora cunha proposta da o Triviño, un dos profesores do MPXA, que nos recomendou aplicar aos mozos, para formar os equipos de proxectos, un test de personalidade dispoñible gratuitamente en Internet. Non aprecio moito esas cousas. Tendo a pensar que somos todos moi distintos, grazas a deus, e que calquera encasillamiento resulta perigoso. E este test ofrecía catro grupos de personalidades con outras catro variantes en cada un. Non respondía ningunha ás categorías clásicas. Polo menos no nome. En calquera caso, aos adoradores da liberdade asústanos calquera indicio determinista, etiquetador. Como me fío moito da o, no canto de descartar o test directamente, decidín aplicarmo para ver que fiabilidade podía ter aquilo. Supuxen que me desesperaría en poucos minutos e remataría chamándome idiota por perder o tempo.
Respondidas as preguntas, o programa procesounas en poucos segundos e atribuíume unha das dezaseis personalidades. Logo produciu unha descrición xeral, de horóscopo case, que si, podería describirme. Despois, empezou a detallar fortalezas e debilidades, como actúan os dese tipo en canto subordinados, colegas ou xefes, como pais ou nais e entroume algo de medo.
Porque a miña idea romántica da diversidade humana, do moi distintos que somos, talvez nacese como reacción ao feito obxectivo de que cabe clasificarnos en catro grandes grupos e dezaseis subgrupos nos que resulta difícil diferenciarse, cumprir a ansia de ser «un mesmo». Ao final, distinguirse talvez consista nunha cuestión allea a calquera novidade ou tendencia, nunha cuestión moral: na tarefa ímproba de ser mellores.
\