Desde fai tres anos teño que cruzar de beirarrúa cando me dou conta de que vou pasar ante dous escaparates concretos. Fágoo, cun nó no estómago, para que non se me salten as bágoas. Son as tendas ás que entrei, despois de semanas dándolle voltas, para elixir un agasallo para Uriel. Non era un agasallo calquera. Quería darlle a benvida á vida a un neno ao que quero desde que a súa nai me dixo que estaba embarazada. E agora que non está, non son capaz de pasar ante eses comercios nos que mo imaxinei vestindo a roupa ou utilizando os xoguetes que eu elixira. Non é unha técnica infalible a miña, a de cambiar de beirarrúa, porque máis dunha vez heime sorprendido ante outros escaparates pensando que algo era perfecto para el e con ganas de chorar. Tamén é verdade que moitas outras veces sorrío pensando en Uriel, imaxinándoo. Ten uns ollos enormes, o pelo louro, a pel morena e un acento a medio camiño entre Madrid e Cádiz. Dá abrazos calentitos e bicos que soan. Ri moito e faise un ovillo se está triste. Encántanlle os cans.
O 24 de xaneiro cumpriría tres anos. Non está porque un día antes de que a súa nai o parise morreu no seu ventre. A axenda do meu móbil segue tendo marcado ese recuadro do calendario como «Cumpre Uriel». Con el aprendín unha lección difícil de tragar, a da morte perinatal. Este mes de outubro está dedicado precisamente a concienciar sobre ela e a reclamar atención sanitaria e compresión social para as nais que perden aos seus fillos a poucos días de nacer ou aos poucos días de telos. E é necesario. Porque eu non quería saber que era a morte perinatal. Non me interesaba sabelo. Eu só quería comprarlle contos a Uriel.