O autobús do hospital vai cheo ata a bandeira

Cartas al director
Cartas ao director CARTAS Ao DIRECTOR

OPINIÓN

ANXO MANSO

15 oct 2020 . Actualizado ás 20:04 h.

Ese bus, un foco especial de contaxio

Hoxe (por onte) hei ir a coller o bus 170 que para en Santa Cristina dirección Chuac e o que me atopei foi un vehículo cheo ata a bandeira e, como é normal, non parou posto que a capacidade estaba altamente excedido para tempos covid, e por conseguinte isto provocou que non chegase a tempo ao meu traballo. Esta é unha liña que transporta ao persoal do Chuac e do Materno infantil. Este autobús non necesitaría un reforzo, abrigo en tempos de pandemia, posto que é un punto moi susceptible de ser foco de contaxio, e isto repítese desde que comezou outubro? David Teijeiro. Oleiros.

Necesitamos avisos previos 

En Cataluña exponse pechar os bares e restaurantes durante os próximos 15 días. Desde cando un negocio pode frear toda a súa produción en 1 día? Todos entendemos a crítica situación de pandemia que estamos a vivir, pero non se pode pretender que un comercio peche as súas portas de inmediato sen un previo aviso. Que se supón que deben facer bares e restaurantes con todos os excedentes que tiñan preparados para as próximas semanas? E os traballadores que foran contratados? Devolveránselles estes gastos?

Precisamente este sector xa foi un dos que máis sufriu durante o confinamento, sen poder abrir as súas portas durante meses. E cando por fin o puideron facer, só podían servir fose do establecemento e con dous metros entre mesa e mesa. Aos poucos estaban a conseguir recuperarse de tantos meses pechados ata que, dun día para outro, descobren que probablemente terán que volver pechar durante 15 días; 15 días que, a estas alturas, todos sabemos que se poden converter facilmente en meses. Basta cos peches sen previo aviso, basta cos comunicados que se fan efectivos inmediatamente. Queremos unha comunicación proactiva e transparente. Ariadna Vela. Barcelona

Matan o medio ambiente 

A realidade do medio ambiente en Galicia resúmea a conclusión dun veterano pescador a pé de río, hai xa uns anos: «O medio ambiente está morto e o outro medio, mátao a administración». Está máis que demostrado. No 2018 a Xunta asinou con Endesa e autorizou un plan de actuación para limpeza do encoro e extracción de residuos, sen querer escoitar a opinión dunha asociación ecoloxista. Naquel plan non se dicía nada de como se extraerían nin onde levarían eses residuos. Estes días asistimos a unha auténtica baixada de lixo polo río Eume. Augas grises das que ata os corvos mariños escapan. Un auténtico masacre. No río Tambre, en Noia , pasa algo parecido, quedando uns lodos terribles pegados nas rocas. Igual teñen culpa os pescadores disto. O máis cómodo será quitar dereitos, sancionar e se seica botalos dos ríos. O día que falten os pescadores, adeus peixes, furtivismo libre. Aquí, nin se vixía, nin se limpa nada, nin se repoboa nada. No mar tamén empezarán a acurralar ao pescador recreativo. Non interesa que se vexan as atrocidades que se fan nas rías e desembocaduras. O pescador de costa e o de río sábeno. A Administración non quere sabelo. Cuidense e gocen da cadeira de brazos. Francisco Javier Pérez Moar. Santiago.

Martes 13 e sen máscara

Un suxeito pasea pola vila da Fonsagrada, con orgullo, con roupa de abrigo e sen máscara.

Ve unha tenda, cunha capacidade de dúas persoas e dúas persoas no seu interior. Entra. Tras unha reflexión dos clientes, saca todo o seu armamento, escudándose na responsabilidade individual do ser humano, de levar ou non máscara ante unha pandemia como a que estamos a vivir. Sen eximente da súa obrigación de usar máscara, pero co eximente completo que outorga a estupidez humana, sorría mentres expuña con voz poderosa e ben asine os seus escasos motivos. Que nos está pasando? Como pode avanzar unha civilización, desprezando aos seus iguais, en función de como teñamos a mañá? Como podemos permitir abusos por egoísmo e prepotencia a un suxeito perfectamente capaz de cumprir coa súa obrigación social e a súa responsabilidade cidadá?

Como se xestiona, nunha zona rural, lonxe de as ucis ben equipadas, cunha poboación envellecida e xa de seu delicada de saúde, que un individuo poña en risco a saúde de todos? Mónica Pérez. A Fonsagrada.