«Un país morréndose e eles aplaudindo no Congreso»

Cartas al director
Cartas ao director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

Emilio Naranjo | Efe

04 oct 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Señorías, deixen de aplaudir

Nunha das moitas sesións no Congreso dos Deputados chamáronme enormemente a atención os aplausos interminables, non entendía que estivesen a se aplaudir os uns aos outros soamente por intervir. Un país morréndose de enfermidade porque non hai asistencia nin medios, de fame porque non hai traballo e o pouco que hai, mal pago e de curta duración. Necesitaba atopar unha explicación para xustificar a esta xente que ten as nosas vidas nas súas mans, que teñen que loitar con uñas e dentes polo noso presente, o noso futuro (do pasado si están pendentes), e atopeina. Esta xente non ten que preocuparse pola factura do gas, a luz, a hipoteca, dar para comer á súa familia... Eles non fan os números que calquera familia realizamos mes tras mes; non teñen que preocuparse por se algún familiar enferma de covid ou de calquera outra cousa; non teñen que preocuparse polo seu futuro, xa o teñen solucionado coas súas pensións vitalicias. María Luisa Vázquez Río. Teixeiro (Curtis).

Sánchez e Bildu

Por que Sánchez móstrase tan correcto e amable cos de Bildu no Congreso? Ao meu entender, faino para meter o dedo no ollo aos familiares das case 900 persoas asasinadas por ETA; para meter o dedo no ollo aos sobreviventes desta banda terrorista, que a día de hoxe seguen sufrindo as secuelas psíquicas e físicas do terror; para molestar ás asociacións de vítimas, ás forzas de seguridade do Estado e as forzas armadas, que son as institucións que máis asasinados teñen. Toño Rodríguez. Santiago.

Poñamos que falo de Madrid

Entendo que todos os cidadáns deste país, independentemente da súa ideoloxía política, estarán de acordo en que se adopten todas as medidas posibles e necesarias para paliar esta dura e maligna pandemia, aínda cando nos afecte directamente limitando as nosas liberdades e dereitos individuais. Pero de igual modo quero pensar que, antes de tomar unha decisión tan contundente como o confinamento de máis de cinco millóns de cidadáns en Madrid, estudáronse, con mesura e máxima obxectividade e sen ningún tipo de ideoloxía ou rédito electoral, todas as posibles consecuencias que tan determinante decisión poida producir non só á sufrida poboación madrileña, senón a toda a maltreita economía do noso país. A única dúbida que me asalta é: se os índices de incidencia fosen similares en Cataluña ou no País Vasco, tomaríase a mesma decisión? Juan Fco. García Casal. A Coruña.

Unha M para os condutores maiores

Agardo que sexa un malentendido a identificación cunha letra, como a L dos condutores noveis, para os maiores de 70 anos, ¡Inaudito! Persoas con máis de 60 anos de carné de conducir, responsables, que xamais sufriron nin provocado un accidente de circulación, que nunca foron denunciadas por infracción algunha, ven abocadas a unha vergoñenta identificación por medio dunha letra, a «M».

Iso si, os adictos ao alcol, ás drogas, ao exceso de velocidade, a utilizar o teléfono en marcha e cando lles vinga en gana, para eses non hai letra no alfabeto. ¡Moi triste! Pío Pedreira Vilas. A Coruña.

Orgullosos

Seguimos con esa tradición tan nosa de, aínda con todo ou andado, non ser capaces de aprender nada. E iso está ben. Porque ademais de facernos únicos e diferentes, tamén é un dous nosos moitos encantos. E ou exemplo en forma de labazada estámolo tocando agora mesmo coas nosas mans. Por iso está ben ou que estamos facendo. Que é non aprender nada. Nada de nada. Somos así. E levar a contraria é traizoar unha tradición. E a todo un país. Manuel I. Nanín. O Carballiño.