«Ave Imperator, morituri che salutant»
Sesenta e oito anos de idade, varias enfermidades crónicas e 45 anos de experiencia docente universitaria. Logo do preceptivo estudo encargado á Quirón Saúde pola UDC, para identificar o persoal de risco, considéraseme como tal. No entanto, a universidade requíreme unha docencia presencial — iso si, suxeríndome o lavado de mans frecuente, o uso de máscara en clase e manter a distancia social—. Alguén podería explicarme de que vale este estudo se non se diferencia funcionalmente ao persoal de risco doutro que non o é? quedan dous anos ata a xubilación obrigatoria (aos 70) e encantaríame continuar en activo ata entón. Con todo, como todos somos iguais ante o covid-19 e non existe unha consideración especial para persoal de risco (como permitirnos impartir docencia telemática, polo menos ata que dispuxésemos dunha vacina), a UDC obrígame a elixir entre afrontar o risco de contaxio na docencia presencial ou acollerme xa á xubilación voluntaria. Arriscaría vostede a súa vida polo seu traballo? Eu, que Divos perdóeme... estou a consideralo. ¡Tanto significa para min o que fago! E tan pouquiño impórtalle a miña vida e a miña experiencia a esta empresa? ¡E pensar que, noutros ámbitos, ao vello veterano envíaselle á retagarda! Aviso aos mozos docentes: «Como che ves, eu vinme; como me ves, verasche». Saúde. Fidel López. A Coruña.
Piden experiencia, pero exclúen ás persoas maiores
Co xurdir do tema do aumento da idade de xubilación algúns aspectos deberían ser abordados e debatidos pola sociedade civil, os medios de comunicación, a oposición e o Goberno.
En España prodúcese o mesmo fenómeno que no resto do mundo: os que máis experiencia teñen xa non teñen espazo no seo do deus Mercado. As empresas queren cada vez máis xente nova e, ao mesmo tempo, cunha experiencia incompatible coa súa mocidade.
Este paradoxo quizais se poida explicar polo bum dos cursos profesionais que foi crecendo no país, estimulado tamén polo sistema nacional de emprego, que desestabiliza o equilibrio. A intención é boa, proporcionar formación, pero esa formación é só iso, e non unha oportunidade.
As oportunidades non aparecen despois dos cursos, especialmente cando tes máis de 45 anos e aínda que sexas competente na túa área. Nun país no que tes que cotizar 40 anos para ter unha xubilación mínima a exclusión desta forza laboral é un problema e unha crueldade, tanto para o Goberno, que non terá ingresos, como para as persoas, que terán que vivir cunha pensión mínima cando chegue o momento, ou incluso cunha non contributiva que non paga as facturas.
Non é o Goberno o que ten que xerar emprego, pero é o Goberno o que debe estimular e incluso regular o mercado para que non se produzan distorsións coma esta. É hora de intervir, de ter unha política pública eficaz contra o paro das persoas maiores.
Ademais, comunidades como Galicia precisan diversificar o seu modelo económico. É imposible pasar por unha crise como a que estamos a vivir agora coa pandemia dependendo só dos sectores do turismo e dos servizos e sen apoiar o desenvolvemento doutras áreas. Onde está o desenvolvemento tecnolóxico? Onde está a Galicia do século XXI?
Que poidamos reflexionar sobre estas cuestións e que a prensa xogue o seu papel de denunciar e esixir solucións a estas distorsións. Temos unha masa de traballadores parados que teñen unha gran carga de coñecemento. Estase en tempo de traelos de volta. Cristina Barcia.
Que cesamento xa esta traxedia
Unha vez máis a realidade supera á ficción. Tócanos vivir cousas que hai un ano non sospeitabamos que puidesen ocorrer. Paso a paso nos habemos ir abocando á traxedia. Non pode haber un só cidadán de ben que contemple impasible a actual situación. Sin duda, solucionala debe ser prioridade de todos os poderes públicos. Parafraseando ao replicante da película Blade Runner: «Eu vin cousas que vós non creriades. Vin ao Deportivo da Coruña descendido inxustamente a Segunda B. José Emilio López Casal. Ferrol.
Río Eume
O río Eume, alma natural do parque natural das Fragas do Eume, é un exemplo do deixamento e abandono da Dirección Xeral de Patrimonio Natural con todos os ríos de Galicia. Para empezar, nin se preocupan das brutais crecidas que causan as diferentes centrais eléctricas, como a da Capela, e logo deixan o río seco e de ningunha maneira chega ao caudal ecolóxico mínimo que tería que levar (este ano un pescador salvouse na crecida pero perdeu a súa cana, e no río Miño morreu un). Estes días o Eume trae a auga de cor esbrancuxada.
Dáselle prioridade aos veraneantes, en xullo e agosto pónselles un microbús ao seu servizo e gratis, sendo os pescadores os únicos que pagan por acceder aí e sofren os desperdicios que atopan polas marxes do río: papeis, botellas de plástico, envoltorios, etcétera. Enriba báñanse ao longo do río, cando segundo a lei de pesca fluvial está prohibido o baño en zona acoutada, pero non hai carteis nin persoal con autoridade.
Os pescadores botan de menos aos agora chamados «vixiantes de recursos naturais», é dicir, os guardarríos de toda a vida, eses que velaban polo río, informaban á Administración de calquera incidencia e tiñan autoridade para sancionar a un furtivo. Eses a os que a directora xeral de patrimonio natural quitoulles a autoridade, funcións e atribucións, e dinlles practicamente que anden por aí e gasten gasoil. Por non falar xa de que hai uns anos que non se veda ningún río con obxecto de repoboalo. Non existe limpeza, os ríos están como selvas. Francisco Javier Pérez Moar. Santiago.