Os que quedan atrás

Fernando Ónega
Fernando Ónega DESDE A CORTE

OPINIÓN

E. Parra. POOL - Eu

30 jun 2020 . Actualizado ás 08:56 h.

Que ninguén quede atrás. Esta foi a consigna preferida do Goberno cando a crise sanitaria empezou a ser unha pavorosa crise económica. E esta é a consigna preferida por Pedro Sánchez para tratar de mellorar a intención de voto do seu partido en Galicia e o País Vasco, á vez que defende a súa política na volta á «nova normalidade». Non se podía agardar outro slogan dun Goberno de esquerdas, sobre todo despois das deterioracións sociais da crise anterior, e hai que dicir que ata agora a política do Executivo orientouse nesa dirección: todas as medidas estiveron pensadas a protexer aos máis débiles, desde a aplicación dos ERTE, aínda que teñan sido incorporados á lexislación polo Partido Popular, á creación do ingreso mínimo vital, que o señor Sánchez trata de converter na gran bandeira progresista do seu Goberno, como puideron comprobar os seguidores dos seus mitins electorais.

Agora ben: os resultados distan moito das intencións. Cáritas revelou que o número de solicitantes dos seus servizos sociais incrementouse nun 77 por cento. Unha comunidade próspera como Baleares ten á metade da poboación en risco de pobreza, seguramente como consecuencia do derrumbe turístico, gran industria, case monocultivo das illas. Unha oenegué publicou que outras 700.000 persoas situáronse no limiar da pobreza desde que empezou a pandemia. Os prognósticos do Banco de España prevén un aumento do paro ata o 20 por cento da poboación activa. E as fotografías e reportaxes de comedores sociais e bancos de alimentos indican que hai moita xente que xa se quedou atrás, a pesar das boas intencións do Goberno.

É que a crise corre máis que as medidas correctoras. É que multitude de cidadáns non puideron resistir o atraso no cobro dos ERTE. É que eses cidadáns e as súas familias, se teñen dificultades para chegar a fin de mes, moito peor será a situación se teñen que pasar un mes sen ingresos, como xa ocorreu. E estas son realidades que se desprenden dos danos e a capacidade destrutora da pandemia. Ao Estado fáltanlle medios e recursos, é evidente; pero tamén lle falta información de quen son e onde están as xa multitudes que non se poden quedar atrás.

Agora o señor Sánchez considera que isto se pode resolver coa subida de impostos que empezou a chamar «xustiza fiscal». Pero iso, ai, supón unha reforma lexislativa que ten un trámite, porque os impostos non se poden implantar por decreto. Chegará a tempo para socorrer aos novos necesitados? E un aumento impositivo axudará de verdade a mover a economía e crear postos de traballo? Hai quen o nega. Moito me temo que haberá que agardar moito tempo para conseguir que ninguén quede atrás. Sobre todo, cando o seu número non deixa de crecer.