Alcoa en San Cibrao, Nissan en Barcelona. Dous golpes no mesmo día. Dúas poutadas a este país que non ten política industrial recoñecida. Dous petardazos á economía cando se está tecendo unha recesión sen precedentes. Co anuncio deses peches ou despedimentos masivos vai rematar un mes de maio no que pareceron darse cita toda a crise. Non son casos iguais, pero si parecidos. Parécense en que ambas as empresas son de capital estranxeiro e as multinacionais non teñen oídos nin sensibilidade para soster centros de produción sen rendibilidade. As decisións de peche ou de axuste adóptanse con frialdade e sen máis referente que a conta de resultados. O accionista é implacable. E parécense en que ambas recibiron axudas públicas, que non serven de nada ante as dificultades do mercado.
E son diferentes nos seus efectos sociais e na responsabilidade dos poderes públicos no desenlace final. Numericamente, son menos os traballadores ameazados de despedimento en San Cibrao que os de Barcelona. Son 534 empregos directos en Alcoa fronte a 3.000 en Nissan . Pero os efectos son máis doentes aquí. Aquí desmantélase unha parte esencial do tecido económico de toda unha comarca, A Mariña, con dificultades de colocación posterior e perda do capital humano dese persoal especializado. «De Alcoa comemos todos», dixo o alcalde de Foz . En Barcelona hai máis oportunidades de emprego e talvez haxa máis interese das administracións públicas en evitar un novo foco de conflito naquela polvoreira en tregua temporal polo coronavirus. A Alcoa nin sequera intentouse salvala cunha tarifa eléctrica que a fixese competitiva. Incumpríronse todas as promesas. Confiouse en que o problema se resolvería só. Nissan aínda recibiu o ano pasado unha axuda pública de tres millóns de euros.
Aí ten o Goberno Sánchez os primeiros descosidos do seu presuntuoso «escudo social». Aí ten a chamada de atención da España real, desgraciada pero oportunamente aparecida cando se trata de pactar a reconstrución, palabra talismán da coalición gobernante. O escudo social non é só unha política de protección, subvencións e subsidios, sin duda imprescindible, pero a máis doado porque só depende da vontade de gasto e endebedamento público. O escudo social é ter empresas viables que creen riqueza e emprego. E a reconstrución talvez empezo por alumar dunha vez unha política industrial, á que este país renunciou hai anos. Renunciou tanto, que creu que «a mellor política industrial é a que non existe» e houbo gobernos que non tiveron sequera Ministerio de Industria. Pois aí están as consecuencias. E talvez non fixeron máis que empezar.
* Le aquí todos os artigos publicados en La Voz por Fernando Ónega