Cando en outubro do 2019 tiven a satisfacción de dirixirme a vostede desde a tribuna do acto de entrega do Premio Fernández Latorre sentín como unha honra persoal recoñecerlle toda a miña consideración, o meu afecto e a miña solidariedade coa custosa misión que ten que desempeñar en defensa de España. Naquela ocasión, cando celebrabamos a edición número 61 do galardón que leva o nome do meu avó, o fundador de La Voz de Galicia, e é xa un dos máis antigos e consolidados da prensa, tivo a xentileza de aceptar a miña invitación a copresidir a celebración, aínda que no último momento impedírono os deplorables acontecementos que se desencadearon en Cataluña.
Daquela dixen no meu discurso o mesmo que lle reitero nesta carta: «Como se pode ver no xornal, e como constatamos nas nosas conversacións privadas, non é necesario compartir todas as ideas para poder entendernos. E recoñecernos non só respecto, senón a máxima consideración». Con este espírito escríbolle. Éncheme de orgullo. E é o primeiro que quero expresar hoxe, cando vivimos en España horas tan graves.
Miles e miles de persoas están a sufrir nos hospitais ou nos seus fogares unha enfermidade devastadora, que ameaza con causar a maior catástrofe da historia recente de España; 47 millóns están responsable e pacientemente recluídas nas súas casas, e practicamente a economía da nación hase paralizado, como non ocorrera nin nos maiores desastres vividos polo noso país. A situación non pode ser máis dramática nin máis preocupante. Choramos as vítimas mortais e afóganos pensar cantos se están arruinando estes días. Tememos o crecemento do contaxio e sentimos como unha calamidade a dor de todos os que se ven obrigados a pasar o confinamento en soidade, abandonados á súa sorte e sen a calor de ninguén. Non se pode configurar escenario máis demoledor.
Sei que é vostede absolutamente consciente disto, e que se tomou como misión persoal dirixir a resposta á gran ameaza que asfixia ao país. Toda a poboación, ben o ve, púxose ás súas ordes, sen reparar neste momento en se coincide coa súa posición política, nin xulgar se toma ou non decisións precipitadas. Pero, por esa razón, pola fidelidade de todos os habitantes a quen rexe os destinos de España, é necesario esixirlle tamén recíproca correspondencia.
Son os cidadáns quen sofren as durísimas condicións de reclusión que se impuxeron. Son as empresas, os traballadores e os autónomos os que se xogan inesperadamente a súa pervivencia. Son a saúde e a economía de todo o país os que se poden perder para anos ou para xeracións. Non son os partidos políticos. Non son as reparticións de poder. Non son os xogos de intrigas, nin as traizóns, nin as utopías revolucionarias que levan o xerme da destrución do sistema; é dicir: da convivencia.
De todo o que nos sobreveu nestes quince días de situación insólita, o máis inexplicable, o máis difícil de argumentar e de entender, é ver que unha parte do Consello de Ministros intenta aproveitar o desastre para facer a súa propia guerra ideolóxica. Unha guerra na que intentan asaltar o BOE para impor políticas tan fracasadas como as nacionalizacións e a expropiación de empresas, e na que se identifica aos emprendedores e aos empresarios como o inimigo. Non era o virus o inimigo?
Canto máis impoñen as súas esixencias, máis irrecoñecible aparece o PSOE co que convivimos, e co que todos os españois colaboraron, tanto no Goberno como na oposición. Un partido indispensable na política española, centrado e preparado, aparece condicionado polos vaivéns que impoñen quen usaron o sectarismo alí onde tiveron un bastón de mando. Xa vostede mesmo advertira de que sería insoportable gobernar con quen someten a Constitución aos seus intereses, chaman réxime á xesta democrática da Transición e son incapaces de pronunciar con orgullo a palabra España.
A política non pode ser só cuestión de aritmética, de sumar escanos sen mirar que traen dentro. Tamén ten que selo de ideas e proxectos. Compartidos. E este, vémolo todos os días, non é o caso. Abonda observar ao Goberno. Non é o mesmo un partido que respecta a democracia que outro que a utiliza; un que busca o ben cidadán que outro que propugna o antagonismo de clases; aquel que persegue a convivencia en prosperidade e o que intenta triturarla.
Tal diferenza é máis ostensible hoxe. E máis insostible, como se observa tras cada Consello de Ministros, onde unha forza minoritaria -cuarta en número de escanos- intenta actuar como nos tempos do partido único.
Talvez sexa difícil atopar o concepto de lealdade en política, pero neste caso é inexpugnable, porque cada paso o afasta máis. Como se afastan os seus socios, por moito que invoquen a súa herdanza, do sentido de Estado que tiña aquel PC co que eu convivín en tantos anos de traballo.
Máis posibilidades de entendemento ten o seu partido con outros que están a distancia do seu ideario, sen dúbida, pero non poñen en cuestión os valores constitucionais, defenden a convivencia democrática, propugnan a cooperación e evitan o enfrontamento. É certo que á oposición, que encabeza o PP, non lle está sobrando altura de miras, e ás veces vemos pésimas actuacións nos seus representantes. Talvez confundidos pola inercia electoralista, non son capaces de asumir plenamente a súa responsabilidade. Deberían entender que este non é o tempo da confrontación, senón do compromiso. Porque a eles tamén lles incumbe .
Como lles incumbe a todas as comunidades autónomas, que deben ofrecer cooperación e recibila. Esta non é unha crise de territorios, senón de cidadáns, e, se nunca se pode entender que prevalezan aqueles sobre estes, moito menos agora en que todos deben ser atendidos por igual. Os gobernos autonómicos, coas competencias transferidas desde hai décadas, son os que loitan en primeira liña, e requiren o apoio da Administración central sen diferenzas. Do mesmo xeito que, sen excepción, deben ser leais ao Goberno, o Goberno debe selo, tamén sen excepción, con elas.
Aínda hai moita solidariedade que botar en falta. Como ocorre na Unión Europea, que, nunha situación límite como esta, esquece das dúas palabras que forman o seu nome. Non só están ameazadas a saúde e o traballo en España e a escala mundial. Tamén algúns valores que criamos distintivos da civilización e propios de Europa están en risco de fracaso, como se viu no último cume de xefes de Goberno. O sálvese quen poida en lugar do loitemos xuntos.
Por iso, nestes tempos de grave perigo para o futuro do país, coa ameaza dun rescate europeo que nos empobrecerá para vinte ou trinta anos, e que vostede admirablemente rexeita, é máis necesario ca nunca un bloque parlamentario que fixe claras tres prioridades: a saúde, a economía e a superación do separatismo. A saúde esixe sacrificio; a economía, valentía, e o separatismo, toda a firmeza.
Se mira ao arco parlamentario, enseguida discernirá quen fai seu ese ideario e quen non. E se mira á rúa, atopará un pobo cumpridor e expectante, que quere unidade para superar toda a crise que se nos veñen amais e saír á praza pública a abrazarse. Non quere unha soa guerra ideolóxica máis.
Desde o respecto e a consideración que che teño, presidente, volvo desexarche todo o éxito. É urxente que acertes. Mañá pode ser tarde.