Amedida que avanza o virus, tamén se estende a impresión colectiva de que o Goberno actuou tarde. Que tardou demasiado en decretar o estado de alarma e confinarnos nas nosas casas. Esa reacción non só é lícita, senón lóxica: todos sabemos que é preferible previr que curar. Extirpar con celeridade o minúsculo tumor, aínda que pareza benigno, antes de que se estenda. Visto en retrospectiva, sempre chegamos demasiado tarde. Profetizar o pasado garante o acerto, pero non consola nin cura, aínda que poida proporcionar algún rédito político (¡que lles aproveite!).
O «xa o dicía eu», dígao quen o diga, é mentira. Ninguén viu vir a pandemia que caía amais . Nin chineses nin lombardos, nin madrileños nin cataláns. Nin sequera Nostradamus incluía esta praga no seu repertorio de catástrofes futuras. Tampouco andaron finos nin dilixentes os políticos e os gobernos, incapaces de prever o tamaño da onda e preocupados polo enorme custo que supuña levantar un dique de contención. Todos contemporizaron ou adoptaron medidas suaves, coa esperanza de que o tsunami pasase de longo. E só de mala gana —uns máis que outros—, cando a auga nos chegou ao pescozo, optaron polo confinamento e o cerrojazo económico.
Todos se atrasaron, pero o Goberno de España menos que os demais. Esa é a verdade e non debería ser motivo de polémica. Decretou o estado de alarma o 14 de marzo: había nese momento 4.231 persoas infectadas e 120 falecidos. Italia fíxoo antes, pero cando xa levaba contabilizados 9.172 contagios e 463 mortes. Francia, despois, tras celebrar a primeira volta das eleccións municipais, ao acadar os 6.633 casos rexistrados e 148 falecementos. Estados Unidos ou Reino Unido aínda presumían, a esas alturas, que o coronavirus non ía con eles.
Se houbo atraso, os profetas do pasado deberon advertírnolo entón. Non só non o fixeron, senón que predicaron co exemplo contrario. O PP decidiu participar por primeira vez na multitudinaria marcha feminista de Madrid e posteriormente acusou a Sánchez de «neglixencia dolosa» por non prohibila. Neglixencia dobre a de Pablo Casado: por non oporse á manifestación e por ter metido aos seus nun foco de infección. Vox reunía o mesmo día a 9.000 simpatizantes en Vistalegre: outra neglixencia de Pedro Sánchez.
O luns día 10 de marzo derrubáronse as bolsas, saltan todas as alarmas, pero a prioridade, nos faladoiros e nos foros políticos, é a economía.
O Partido Popular esixe rebaixa de impostos. Rebusco na hemeroteca e non atopo xornalistas ou políticos que reclamen a declaración do estado de alarma. Bo, si, hai un comentarista que o pide, pero non para loitar contra a pandemia, senón para pospor as eleccións galegas. E así ata o venres día 13, véspera do tardío decreto, en que Abascal e Arrimadas piden que se decrete o estado de alarma.
Imaxínanse vostedes as reaccións políticas, pero tamén dos cidadáns, se o estado de alarma decretásese soamente cinco días antes?