Se seguen as noticias poden asombrarse, ou non, das páxinas ou horas de emisión que ocupa o tema Cataluña, véxano como un problema político ou como o arquetipo da traizón á nación española. Por máis que a realidade sexa complexa e sitúese nun punto onde o problema político non debe obviar o incumprimento da legalidade. O Tribunal Supremo sentenciou como sedición os actos cometidos polos gobernantes cataláns nos días de outono do 2017. Actualmente, outros gobernantes e policías están a ser xulgados na Audiencia Nacional por rebelión. Enténdase ou non este xuízo, o certo é que se converteu no enjuiciamiento do maior Trapero. Un policía singular, ao que o seu interrogatorio como testemuña no Supremo, e agora como acusado de rebelión na Audiencia Nacional, consagran como un actor e proporciona un testemuño excepcional daqueles días de outono do 2017.
Sosteño que o erro do Estado, os días 6 e 7 de setembro, estivo en deixar pasar o quebrantamento da legalidade constitucional, polas leis da transitoriedade e desconexión, apenas cun recurso e sentenza do Tribunal Constitucional declarándoas obviamente ilegais, sen acudir entón ao 155. Trapero ilustrou no seu interrogatorio o que tales leis secesionistas consagraban: a dependencia do poder xudicial do Goberno da Generalitat. Tal e como propugnan Orban e Kaczynski en Hungría e Polonia, fronte a eles o Parlamento europeo aprobou unha resolución para evitar derívaa autoritaria e garantir a independencia do sistema xudicial polaco. E todo iso co voto en contra do PP de Pablo Casado, que preferiu aliñarse coa posición contraria a esa condena defendida polos eurodeputados do ultraconservador ECR, onde se atopa Vox, fronte aos 446 votos do PP Europeo, dos socialistas e dos grupos de liberais e verdes.
Historias políticas cuxos principios se alteran para dar cobertura a outros intereses. Lembren o wasap de Cosidó que abortou a renovación do poder xudicial ou a denuncia do nomeamento da fiscala xeral por canto atentaba á independencia xudicial. En tales enredos o Goberno anuncia a súa vontade de aprobar unha reforma de o Código Penal cunha actualización, entre outras, das penas por delitos de sedición e rebelión, criticada inmediatamente pola oposición, que o acusa de pretender «un indulto» para os presos do procés «pola porta de atrás». A judicialización convértese así nunha guerra xurídica cuxo propósito é a persecución do rival. Por máis que sexa posible sempre atopar a persoas como Borja Semper, un político e demócrata recio naquel País Vasco de ETA , farto de clamar fronte a derívaa tomada por Casado cara á dereita extrema, se ha ir reclamando o «exercicio libre da política». Ou como Trapero: «Fixémolo o mellor que puidemos...».