Vaia por diante que non son unha fan incondicional de Almodóvar. Hai películas del que me fascinan e outras que me deixan morna. Pero os xenios son así. Imperfectos. E por iso gústame Almodóvar, porque sempre é fiel a si mesmo. Non se que é o que máis me entusiasma en Dor e Gloria, que o manchego teña decidido mostrarse na peor etapa da súa vida, na dor despois da gloria, ou a maxistral interpretación de Banderas. O malagueño acaba de facer o papel da súa vida. Ninguén podería facelo mellor que el, pero esa sutileza interpretativa, esa ausencia expresiva, esa contención das emocións á que lle obriga o personaxe, eses silencios, teñen moito máis mérito que o pranto incontrolable ou o riso histriónica doutros papeis. Durante toda a película che esqueces de Banderas e só ves a Almodóvar.
Pedro podía ter mostrado as súas luces, que tamén hai moitas, pero decidiu airear as súas sombras, esas que aínda lle pesan no corazón. Unhas sombras que quere botar a lavar ao río onde as lavandeiras do seu pobo clarearán. E esa nudez non pode deixar de ser premiada. Unha autobiografía tan íntima, tan valente e tan bela á vez, cunha fotografía tan coidada, que se merece, polo menos, dúas goyas e un óscar. Esta é a miña quiniela porque esta película é máis Almodóvar que nunca. E se gústache o manchego, aquí toca a gloria.