Días e longanizas

Miguel-Anxo Murado
Miguel-Anxo Murado VOLTA DE FOLLA

OPINIÓN

ED

29 dic 2019 . Actualizado ás 10:07 h.

Da longaniza dixéronse auténticas barbaridades. Propúxolla, por exemplo, como un método válido de suxeición para animais domésticos. Non se se é un simple exercicio intelectual ou se probou na práctica algunha vez, pero atar cans con longanizas, por moito diñeiro que uno teña, só pode acabar dun xeito: cun can gordo e solto por aí.

Tamén se insistiu en que «hai máis días que longanizas», e tampouco é certo. Aínda que, neste caso, depende de que é o que se queira dicir realmente, porque é un de tantos refráns que se usa mal. Vén de antigo -o marqués de Santillana cítao no século XV, «mais ai días que longaniças» ? e o que quere dicir en realidade é que hai que ser prudente e aforrar, porque a despensa pode quedar baleira no futuro. Que teña acabado significando o contrario -que non hai que preocuparse por nada porque sobran o tempo e a comida- é un interesante exemplo de como nosa sociedade deixou atrás a fame.

No que si é acertado o símil é en que os días se suceden uns a outros coa matizada monotonía da ristra de embutidos: aparentemente iguais, pero lixeiramente distintos; ou aparentemente distintos, pero sempre iguais -porque ás veces o contrario resulta ser o mesmo. Pénsoo, unha vez máis, vendo un deses resumos do ano que se fan por estas datas, e que sempre me impulsan a escribir un artigo. Ese repaso das noticias é como unha ristra de longanizas: iguais en forma e composición, pero con pequenas variantes e diferenzas lixeiras nas doses. Sempre hai pan, cebola, pementa, sal… aínda que nunca do mesmo xeito exactamente. Eu mesmo escribín durante todo o ano, para este xornal, dos combates en Siria , dos atentados en Europa e África, da tensión no golfo pérsico, dos desacordos en Gran Bretaña e Estados Unidos, dos disturbios en Chile e Hong Kong. Pero a miña experiencia dime que todas esas cousas son como pezas dun quebracabezas que, unha vez encaixadas, forman unha imaxe moi parecida á dos demais anos.

Quero pensar que as verdadeiras noticias son as que, como os peixes pequenos, escápanse polo ancho da malla. Este ano que acaba, por exemplo, en xaneiro, os chineses lograron facer que brotase unha semente de algodón na cara oculta da Lúa -aínda que se malograse dúas semanas despois. En maio cambiou a definición oficial do quilogramo. Morreu o último exemplar dunha especie de moluscos que xa só quedaba en Hawai, pero ao mes seguinte apareceu nas illas Galápagos unha femia de tartaruga xigante de Fernandina que se cría extinguida desde facía máis de cen anos. En marzo designaron a un actor de culebróns primeiro ministro de Perú, en abril elixiron a un actor de comedias presidente de Ucraína e en novembro unha presentadora de televisión chegou á presidencia de Bolivia . Macedonia cambiou de nome, para pórse outro que é case igual. En xullo, en Heroica Puebla de Zaragoza, México, fabricouse o último exemplar de Volkswagen Escaravello. En abril, Nepal, un dos países máis pobres do mundo, puxo un satélite en órbita e desde entón estívenme preguntando para que.

Pero talvez todas estas historias sexan tamén pezas dun quebracabezas que compón a mesma imaxe cada ano, porque a natureza do tempo é tal que, incluso o sorprendente e o inesperado está previsto. Así que poida que ao final a vida sexa, en definitiva, como a variedade de longaniza que fan en Pontevedra, a morcilla doce de Mos : por unha banda, sangue e sal; por outra, sempre, a dozura dos higos, o anís e o azucre.