Emilio Aguirre Expósito era un tipo de hechuras reservadas, rostro lacado sen expresión e a ollo de bo cubero frisaría os sesenta anos de vida.
Estudou nos Salesianos e era propietario dunha puxante xestoría no barrio; vivía cun gato rescatado dun colector e a súa nai, unha anciá polichinela que nunca paraba queda. Cando espertaba o Nadal, mamá activábase máis aínda, irrompendo nunha tempestade de movementos que desataban adornos e belenes, listas de familiares e amigos, menús, agasallos e Christmas manuscritos.
Con todo, a Emilio, o Nadal púñalle en modo protocolario, a súa misión era ter todo ben organizado e cumprir os prazos preceptivos que obriga a tradición. Comezaba tamén a recapitulación de desexos para escribir a carta aos Reis e iso leváballe o seu tempo.
A letra capitular do inicio das festas era a ponte da Inmaculada, a data que abre a veda para espertar ás figuritas do belén, sacar bólas, luces, espumillones e desamortajar a árbore de Nadal dos chineses enterrado no trasteiro.
Aínda que Emilio tivo os seus tentas e carantoñas sentimentais, nunca callou en namorado, con todo era moi sociable e tiña varios grupos de amigos empastados por intereses diversos: os do sendeirismo, os do ximnasio, os do colexio e os das viaxes.
Era dócil no trato e á conversación amable, e educado sen entrar en polémicas políticas nin futboleiras, unicamente había un tema que lle irritaba sobre xeito: como a xente podía crer que os Reis Magos eran os pais? Desde a primeira vez que llo espetou na cara un compañeiro do colexio pareceulle unha ocorrencia irracional, pero aínda lle resultou máis alucinante ver que todo o resto da xente pensaba o mesmo.
Reiteradas veces preguntárallo á súa nai que, con expresión de sincero asombro, contestáballe: «¡Que cousas de dicir! Iso só o pensan os resentidos, os que non reciben máis que carbón». As veces que Emilio atreveu algún comentario respecto diso cos seus amigos, estes respondéronlle coa mesma expresión de asombro e o comentario burlón: ti estás de coña, non?
Así que optou por non quentarse máis a cabeza e comezou a redactar a carta aos Reis Magos solicitando un smart watch e dous pares de calcetíns.
En Noiteboa, mamá sufriu unha apoplejía da que faleceu tres días despois. O día de Reis, Emilio levantouse cedo e atopou sobre a cama de mamá un smart watch e unha nota de trazos temblorosos que dicía: «Os Reis existen».