Darlle unha lección a España non ten mérito. España é un país experto en odiarse, en autoinflingirse dor, en insultarse ante os mil espellos das nacionalidades que nos habitan. Ninguén se chospe a si mesmo como nós. Facémolo cun estilo único. Pero apareceu Bautista na final da Davis e púxonos no noso sitio. Estas foron as súas palabras para os españois: «Foi unha semana incrible, todo o equipo fixo un esforzo incrible, todos os xogadores, pero en especial Rafa fixo unha semana incrible: Índose a durmir ás tres, catro, cinco da mañá e ao día seguinte estar aí ao pé do canón só pode ser porque somos españois»». Ollo, á última frase. Ao fin alguén que está orgulloso da España que bate a marca de transplantes , da España que é exemplo pola súa dignidade, pola súa cultura, polo seu esforzo, da España que traballa e que nada ten que ver cos seus políticos. Pero é moito máis difícil que exista o ser humano capaz de dar unha lección ao mítico Rafael Nadal de furiosa obediencia, que é o seu xeito de xogar e de ser. E aí xurdiu de novo Bautista cando falou o fillo que se quedou orfo: «O meu pai houbéseme pegado un tirón de orellas se me quedou en casa. Despois dunha desgraza hai que dar un paso adiante, afrontar as cousas como son, e iso é o que intentei facer». Foi entón cando Bautista fixo chorar ao mesmísimo Nadal que só puido responder: «Eu gañei os oito partidos pero dígovolo coa man no corazón. Aquí a persoa que foi vital nesta Copa Davis foi Roberto. O que fixo é algo case inhumano. Non o sei explicar... Para min é un exemplo para o resto da miña vida. Foise, faleceu o seu pai, volveu onte, adestrou, hoxe estaba preparado para dar un nivel altísimo. É algo incrible». En cada español, se (nos) queremos, hai un xigante.
