Que unha terceira tempada dunha serie supere todas as expectativas é tan excepcional que merece unha ovación. E The Crown fíxoo cun alarde de mestría que só pide máis e máis capítulos e só pide máis e máis raíña. Era difícil nesta madurez de Isabel II sobresaír despois da magnífica interpretación de Claire Foy nas dúas primeiras tempadas, pero Olivia Colman é doutra galaxia e conseguiu que a súa raíña se arme cunha contención emocional sublime. Imperial. Maxestosa. A terceira tempada de The Crown é un alarde de brillantez, de exquisita precisión grazas a uns guións que apostan -á inglesa- pola palabra xusta e os silencios. Silencios que evidencian a enorme carga que supón a toma de decisións para unha raíña desajustada polos vaivéns familiares e a chegada dos socialistas ao poder. Pero ese retrato que podería ser histriónico e pouco crible, resulta en Olivia Colman tan escrupulosamente real que a distante recreación de Isabel II faina moi próxima. A Colman créescha como che crees todas esas tramas históricas que van perfilando á perfección a historia persoal de Isabel II: a tensa relación coa súa irmá, a súa abnegada fidelidade ao seu marido e a súa absoluta certeza de que por amais de calquera debilidade, nela imponse a verdade dunha raíña. The Crown é unha obra mestra.