O mellor de Pablo López Orosa -e isto é algo no que coincidirán todas as voces que desde o seu falecemento hanse pronunciado sobre a desoladora noticia- é que había dous xeitos de admiralo: téndoo como amigo primeiro e seguíndoo como xornalista despois, ou xusto á inversa. De calquera modo, saían gañado sempre os que se achegaban a el.
De escritura prolixa e minuciosa, como profesional puña por diante as voces das persoas ás cifras, esas das que tanto adoece o xornalismo parco en sensibilidade, cheo de présas e dependente das porcentaxes. Tiña o nervio e a inquietude necesarias para percorrer mundo atopando a esa "xente pequena, en lugares pequenos, facendo cousas pequenas. Xente que pode cambiar o mundo. Ou talvez escurecelo aínda máis", como el mesmo deixou patente na súa páxina web. E nunca se desviou dese propósito.
Pero se hai algo que caracterizaba a Pablo é que tamén tiña a calma necesaria para repousar as historias. Escribilas e reescribilas. Sempre sagaz e comprometido. Pedindo segundas opinións, sabedor de que non hai unha única verdade, aínda que co obxectivo claro.
Fillo único, rodeouse de amigos aos que quería como irmáns. Alberto González, Patricia Pernas, Queralt Castelo ou Miguel Fernández son algúns dos que estes días senten ese buraco negro que xera por dentro a perda dun ser querido. Buraco negro que neste caso se fai inmenso pola calidade humana do que se marchou. E aínda que poida parecer o típico que se di de todo falecido, nesta ocasión si que é a única verdade. Ninguén vai atopar outra. Nin sequera el podería discutir iso -co que lle gustaba levar a contraria-.
Naceu en agosto de 1985 -podería dicirse que a modo de presaxio posto que preferia a calor ao frío húmido de Galicia-. Percorreu medio mundo -ou máis- nos seus 34 anos de vida. Sentía unha pulsión interna por viaxar e entendelo todo pero sempre remataba volvendo a casa, á súa familia, aos seus amigos, a Galicia e o seu idioma, ás filloas e a tortilla de patacas.
Nunca perdeu o norte nin a perspectiva e tivo claro en todo momento que o xornalismo máis necesario está lonxe dos despachos e as gravatas. Preto das mulleres violadas e maltratadas, os nenos que intentan excabullirse das maras, os enfermos de VIH en África ou pobos remotos de Asia que loitan con todos os medios ao seu alcance por non perder a súa lingua, a súa identidade.
Intentando romper esquemas e libros de estilo -a Biblia das redaccións- fíxose un oco no competitivo e desagradecido mundo dos freelance. Protestando, como é lóxico, polas condicións. Barallando se merecía a pena continuar pulsando tecla ou montar unha librería e conseguir unha estabilidade que non chegaba por ningún lado. Púidolle o xornalismo. El era, en esencia, xornalismo puro.
O venres fixo as maletas sen avisar. Só sacou billete de ida. E seguro que esta viaxe súa tamén nos axuda a abrir máis os ollos e as orellas a todos. A mellor homenaxe que se lle pode facer a Pablo é pór sobre a mesa a precarización da profesión -que tanto padeceu en cada cobertura-. E lelo. Porque, ademais, léndoo a el estamos a ler tamén a Manuel Rivas, Juan Tallón, Eduardo Lago ou Alberto Arce -por pór algúns exemplos de autores e xornalistas aos que era asiduo-.
Canta Andrés Calamaro -gustáballe o rock arxentino- en 'Estadio Azteca' iso de que "Din que hai algo que ter e non todos temos". Pablo tiña ese algo desde que naceu. Imposible separar ao profesional do amigo.
A que leaches marchándoche tan rápido e sen avisar, Pabliño. Deixáchesnos sen compás e ás escuras. Vai ser complicado seguir camiñando.