Hai outra campaña en marcha, cada vez máis relevante, e paralela á que vemos nas prazas e nos medios. Líbrase nas redes. Con vídeos e anuncios que non sempre respectan a realidade ou a verdade e que en moitas ocasións non buscan apoios para a formación que os sufraga, senón que buscan destruír a reputación dos seus rivais e crear espazos de terra queimada.
Non circulan a través de canles oficiais. Neles as mensaxes son outros. E non erosionan a unha democracia consolidada. Por exemplo o PP pagou anuncios en Facebook e en Instagram como leste: «O 10N se votas a Vox en Pontevedra estarás regalando o teu voto a Pedro Sánchez». E Cidadáns lanzou unha campaña reprochando a Santiago Abascal ter cobrado 300.000 euros de diñeiro público nos chiringuitos que agora demoniza.
Toda esta información pode consultarse na biblioteca de anuncios que activou Facebook como resposta aos escándalos polas mentiras que axudaron á elección de Trump e do brexit. Pero aí non sae todo. Ao algoritmo que debería detectalos métenlle moitos goles. Un por toda a escuadra foi o da campaña «Non contedes comigo. Eu non voto», supostamente promovida por un afín ao PP, e que procuraba a abstención de votantes de esquerda baixo un disfrace de apoio a Errejón.
A esperadísima denuncia de máis País causou balbordo, pero non logrou o amparo da Junta electoral. En leste e outros casos nótase que o imprescindible gardián da democracia traballa sobre normas elaboradas antes de Internet, que necesitan unha posta ao día como a que fixo o fútbol co VAR. Urxe. Estaría ben telo antes da próxima repetición electoral.