Xa non nos conformamos. E así debe de ser. Cada vez que non se respectan os nosos dereitos, que non se cumpren os programas electorais, que se infrinxe a lei ou se vulneran os principios democráticos, saímos á rúa e manifestámonos. E facémolo para que os políticos, os que nos gobernan, escóitennos e tomen nota, para que solucionen os nosos problemas porque para iso lles votamos e para iso ocupan un posto de responsabilidade. Ata aquí a normalidade dun estado democrático e de dereito, pero, que sucede cando se traspasan os límites e os cidadáns deixan de manifestarse de xeito pacífico para converterse en violentos agresores? Que sucede cando os que gobernan violan as leis, pisan os dereitos civís e fan oídos xordos ás demandas dos cidadáns? Que o ruído non deixa oír á razón, a violencia enquístase e non se solucionan os problemas.
En Francia as protestas pola subida do prezo dos carburantes transformáronse en batallas campais contra a policía. As protestas en Hong Kong contra a desaparición do seu peculiar statu quo case o paralizaron facendo caer a economía en picado. En Alxeria os cidadáns reclamaron durante semanas a retirada do senil gobernante e a celebración de eleccións democráticas con outros candidatos. A principios de mes, en Ecuador , as manifestacións contra a subida dos combustibles fixeron fuxir ao Goberno da capital a Guayaquil. Os iraquís tamén se botaron ás rúas para protestar pola falta de infraestruturas básicas, de emprego e a corrupción gobernamental, sendo duramente reprimidos con centos de mortos como resultado. En Chile , as queixas polo incremento do prezo do billete de metro saldáronse con 13 mortos, pouco antes de que en Bolivia se iniciasen as protestas pola fraude electoral electoral de Evo Morales.
Miremos cara a onde miremos atopámonos con violentas manifestacións que teñen como denominador común a inxustiza social. E xa non podemos seguir así.