Quim Torra é moito máis listo que o seu predecesor Carles Puigdemont. Acostumado ser o último da fila, case un apestado pola súa querenza cara ao grupo de estética filonazi e ideas extremistas do Moviment Identitari Catalá, atopou na obediencia ao fuxido un xeito de reivindicarse e converterse nunha icona da revolución do pícnic coa que os partidos secesionistas pretendían romper a Constitución española.
Torra, antigo editor e escritor, manexa perfectamente as claves da metáfora. Sabe quentar a rúa sen exceder a liña que lle sente nun xulgado. A valentía ante os micrófonos vólvese mansedumbre ante os xuíces. O valente líder independentista que se reúne cos aprendices de borrokillas dos CDR e dilles «apertade, apertade» para estimular as ansias de pelexa dun grupúsculo que xa fabricaba as súas bombas caseiras, é o mesmo que arría da fachada da Generalitat as pancartas de apoio aos políticos presos en Lledoners tras ameazar con soster o pulso ao Tribunal Superior que agora lle agarda para xulgarlle por desobediencia.
O presidente da Generalitat fixo do dobre discurso unha forma de vida. A reacción á sentenza do Supremo non foi máis que o enésimo exemplo desa polivalencia discursiva. Pola mañá, no Palau da Generalitat, escoltado pola súa Govern, man tendida ao diálogo e reproches de corte político, cartas ao rei e a Pedro Sánchez e un chamamento á UE e á comunidade internacional para loitar contra o Estado español, ese que, segundo el, non respecta as liberdades de xente como el que só queren vulnerar o seu ordenamento xurídico. Iso si, nin un chamamento ao a desobediencia civil nin á insurrección popular coa que tanto se lle enchía a boca nos discursos previos á resolución. E unhas poucas horas máis tarde, un chío agradecendo aos manifestantes que saísen á rúa, sen unha soa alusión aos incidentes nin ás desfeitas nin aos cortes de estradas e transportes que alteraron a vida diaria dos miles de cataláns non independentistas que só queren traballar para pagar as súas facturas sen fantasías sobre un Valhalla feliz alén do Ebro.
Pero o colmo da hipocrisía chegou leste mesmo martes, cando Torra anunciou a apertura dunha investigación contra si mesmo para esclarecer o papel dos Mossos na carga policial ocorrida no aeroporto do Prat. Si, os Mossos, ese corpo cuxo máximo responsable, como no caso das prisións, é o presidente da Generalitat, ou sexa el mesmo.
O que queda claro é que Torra colleulle o gustillo ao de ser president e que non se lle pasa pola cabeza acabar nun cuarto de Lledoners. E tamén que non lle importa demasiado que vaian outros ao cárcere mentres el segue cos seus soflamas incendiarias comodamente instalado nos sofás da praza de Sant Jaume. Pobre Cataluña. Pobre España.
