Condenas: o que a mentira esconde

Roberto Blanco Valdés
Roberto L. Blanco Valdés O OLLO PÚBLICO

OPINIÓN

Marta Pérez | efe

16 oct 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

É mentira que a sentenza do Tribunal Supremo que condenou aos inculpados do procés limite a liberdade de expresión dos independentistas. En Cataluña, no País Vasco, en Galicia e noutras partes de España os separatistas defenden desde que hai democracia as súas posicións e reivindican os seus obxectivos con absoluta liberdade sen que a ninguén se lle pasou xamais pola cabeza que se lles poida procesar por tal motivo. Fano nas Cortes, nos parlamentos rexionais e nos concellos, nos gobernos autonómicos e desde a oposición, nos medios de comunicación públicos e privados e nas rúas, tal e como debe ser nun Estado que como o noso é plenamente democrático.

É mentira que a citada sentenza do Tribunal Supremo limite a liberdade de manifestación dos independentistas. Ademais de en outras moitas ocasións, ducias de miles de independentistas maniféstanse desde 1977 na Diada, o Aberri Eguna ou o Día dá Patria Galega esixindo o dereito de autodeterminación e a independencia e negando a pertenza de Cataluña, do País Vasco e de Galicia á nación da que forman parte desde hai séculos, sen que ningún deles teña sido xamais sido por ese motivo procesado.

E é mentira, en fin, que o do procés teña sido un xuízo político, que a sentenza do Tribunal Supremo constitúa unha vinganza e que o proceso contra os penados por sedición supoña unha causa xeral contra os nacionalistas. Os condenados non o foron polas súas ideas senón polas súas accións: por violar con contumacia as leis, por desobedecer de forma reiterada as sentenzas xudiciais ditadas por tribunais dotados de lexitimidade e por ter planeado e executado unha sedición que esixía facer unha e outra cousa.

Todas esas vulgares mentiras, que o secesionismo catalán coa axuda das súas secuaces (do PNV ao BNG, pasando por Podemos) queren facer pasar como verdades, non teñen outro obxectivo que desprestixiar a nosa democracia -unha das de máis alta calidade do mundo enteiro- para disfrazar dese modo a única palmaria realidade que resultou da condena do Supremo: o estrepitoso fracaso da estratexia ilegal dos separatistas, que, dun modo incriblemente irresponsable, chegaron a convencerse, no seu delirio, de que poderían actuar impunemente coma se o Estado de dereito, e as institucións encargados de garantir o seu normal funcionamento, non existisen.

O manco dun plan tan disparatado, que abriu ata extremos desastrosos a fenda existente en Cataluña entre separatistas e non separatistas, foi tan rotundo que os primeiros intentan agora minimizar a súa derrota, acusando de persecución a quen cumpriron coa súa deber asegurando a supremacía da lei sen a cal unha sociedade civilizada convértese sinxelamente nun inferno: o da arbitrariedade dos gobernantes e o atropelo dos dereitos dos gobernados.