A movida que se inicia en Cataluña chámanlle «tsunami democrátic». O que é e será un auténtico tsunami é a sentenza. Sen entrar en detalles xurídicos que non corresponden a esta crónica, estamos ante un acontecemento de máxima importancia, talvez histórica, para o futuro deste país. A sentenza é, en primeiro lugar, un acto de valentía do Tribunal Supremo. Os maxistrados da Sala sabían que a súa decisión ía provocar unha reacción do independentismo de alcance imprevisible e con todo, fixeron o que tiñan que facer: aplicar as leis, que son o seu guía, sen condicionarse polos seus efectos. Fracasou a presión ambiental e triunfou a legalidade do Estado de dereito. Se se optou por sedición en lugar de rebelión, perderon os fiscais e a á dura da política e atopouse unha razón para lograr a unanimidade dos juzgadores.
O insólito, antes e despois de coñecerse o fallo, é a reacción do goberno e o Parlamento catalán. Ao Goberno e ao seu presidente marcoulle camiño o fuxido Puigdemont, que non perdeu nin un minuto en facer as contas dos anos de cárcere. Do Parlamento podíase agardar calquera cousa despois dos espectáculos vistos e a actitude do seu presidente, que animou á mobilización de forma insensata. E en moitos independentistas de renome percíbese unha ansia de crear ambiente de axitación e insubmisión que pareza unha rebelión popular contra a Xustiza e o Estado español. Agardan que a sentenza sexa o punto de partida dunha nova fase secesionista que desemboque na independencia.
Digamos desde a desconfianza que esas protestas, por duras que sexan, terán unha duración limitada. Discrepo de Pedro Sánchez cando supón que isto é o final da aventura independentista. Ao revés: talvez esteamos ante o que algúns medios cualifican como «un novo ciclo». A tensión soberanista agravarase. Veremos un cerimonial insolente de non acatamento e, xa que logo, de rebeldía. E a sentenza entra na campaña electoral. Esquerra Republicana xa aproveitou para pedir o voto. E é moi triste que un político aparentemente moderado, como Íñigo Errejón, lanzouse a considerar a decisión do Supremo como «unha humillación» ou «un ensañamiento». Con esa forma de pensar aspira a entrar no futuro Goberno de España?
Tempos difíciles e agardo que non sexan dramáticos. O que queda ao final, segundo a verdade da Xustiza, é que non existe o dereito de autodeterminación nin o dereito a decidir. Ese será o nó do conflito no futuro. Ata agora fracasou a política e só temos a imposición xudicial. E como negro diagnóstico, o de Gabriel Rufián: esta crise non se pode resolver se hai políticos en prisión.
