Resulta complicado facer país con políticos que nin se sintan a dialogar sobre a principal xoia ambiental de Galicia
23 ago 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Corren bos tempos para os daltónicos. Vivimos nun mundo abonado ao branco e negro. Intelectualmente falando, non queda sitio para a riqueza dos matices e para a confluencia de posturas. Estamos tan abonados á disputa política, tan habituados a adiviñar de que lado caerán as opinións dos tertulianos, que xa se esgota a nosa capacidade de sorpresa.
Por iso asistimos con resignación a unha nova polémica: nin sequera a principal xoia ambiental de Galicia merece quedar á marxe do debate e xerar consenso. Nin co único parque nacional da comunidade autónoma existe esa posibilidade. É ben triste. Ocorre que as Illas Atlánticas se converten así nun reflexo de como está o país, absolutamente perdido en intereses partidistas e particulares.
Vexamos. O Concello de Vigo lanzou no seu momento a candidatura das Cíes a patrimonio da humanidade. Este arquipélago é o máis importante de cantos salpican a costa galega, sin duda. Un auténtico paraíso natural que por fortuna se foi librando da especulación urbanística e que atesoura uns magníficos fondos mariños. Pero a Xunta emendoulle a plana ao alcalde Abel Caballero e tirou por elevación. Con lóxica, pero sen un diálogo previo que tampouco estivese de máis, lanzou a proposta de que todo o Parque Nacional dás Illas Atlánticas aspirase á declaración da Unesco. Ten sentido ao tratarse dunha unidade de xestión xa configurada. E tamén por aquilo de sumar territorio e pólo en valor. Poida que Ons, Sálvora e Cortegada non reúnan as cualidades da súa gran veciña do sur, pero, como dixo o sabio Anaxágoras, «en todo hai unha parte de todo».
Desgraciadamente, non se atopou un punto de equilibrio. O enconado enfrontamento político do Concello de Vigo coa Xunta de Galicia atopou un novo capítulo na insularidad. Caballero non quixo deixalo pasar e enseguida sumouno á lista de agravios á cidade que atribúe a diario ao presidente Feijoo. Ata o punto de que acolleu cos brazos abertos a uns inesperados aliados: os veciños de Ons.
Estes non queren que o seu arquipélago sexa patrimonio da humanidade e apoian ao rexedor vigués para que só o sexan as Cíes. Como é posible? Se a priori, a calquera lle enchería de orgullo e satisfacción o recoñecemento. Moi sinxelo: os concesionarios (que non propietarios) de vivendas na illa de Bueu non queren restricións. Efectivamente, os seus intereses van doutra banda. Non lles gusta a cota de visitantes para protexer o espazo natural. O que lles gustaría é que seguise fluíndo o turismo, continuar sacando rédito económico a unhas casas polas que, ademais, non pagan nin recollida de lixo nin tarifa eléctrica (dez horas diarias gratis).
Se xa é complicado facer país con políticos que nin se sintan a dialogar, canto máis o é se non priorizamos o interese xeral. Sen consenso, o das Illas Atlánticas (incluídas as Cíes) é a historia dun naufraxio.