A poesía mística subxugoume durante a adolescencia, ese tempo en que che levantas dun xeito, déitasche sendo outro e, no medio, fuches cen sen chegar a ser ningún. Santa Teresa de Jesús e San Xoán da Cruz foron os meus poetas predilectos. Eles compartían o verso soado que percute nas entrañas da cultura: «Vivo sen vivir en min». Sucede no verán, fundamentalmente, estes amenceres azuis que van pintando o tedio dos longos e inacabables días. Fánseme eternos e talvez por iso tiven tempo para pensar nun grupo que nos últimos anos ha aparecido, con alta frecuencia, nas miñas columnas políticas: En Marea, a quen Miguel Tellado, en hábil uso da linguaxe, denomina «as mareas de Podemos». E digo hábil uso da linguaxe porque nunca antes unha denominación resultou tan premonitoria. Non eran un, senón varios, aínda que nas batallas internas gañaban os de Madrid, ou sexa, eses a os que Galicia sempre lles importou un ravo. Ata aí, todo correcto. O triste é o silencio de «os nacionalistas de toda a vida» que, ao cabo, fóronse co groso de Pablo Iglesias e deixaron a Luís Villares en cuarteto sen sonata. E non o merece: porque ninguén merece tanto desprezo.
O trastorno de identidade disociativo, chamado doutros moitos modos que non vou a explicitar, multiplica a personalidade dun en varias personalidades diferentes. Así foi En Marea. Explicáronnolo por activa e pasiva e un nunca foi capaz de aprehenderlo. Falaban, e falan, de espazo común, pero a acepción máis común era «confluencias». Mil ríos confluían nun só e o só río encheuse, desbordou e alagou o común espazo que quedou en nada. E ata tal punto foi brutal o desbordamento que non se sabe que farán co nome: En Marea. É duns ou é dos outros? Dos de Villares ou dos «nacionalistas de toda a vida» que se foron coas hostes de Podemos. Imaxínoos recitándose fronte ao espello deste estío a rima XXI de Bécquer: «Que é poesía, dis, mentres cravas/ na miña pupila a túa pupila azul». A reposta xa a coñecen: poesía es ti. Con En Marea, o mesmo. En Marea é o de en fronte. A otredad da que nos falaba Sartre. O que sentenciou a glosa final para as confluencias: o inferno é o outro. Velaquí a verdade. Deixemos a poesía. Odiáronse tanto durante catro anos, confabularon, conspiraron, que deixaron un pouso de amargura de difícil descrición. Todo para eles foi un soño, como aquel que protagonizou Segismundo. A súa síndrome campa entre as mareas. O personaxe de Calderón conseguiu vencer ao destino. Pero o destino da esquerda rupturista no noso país sempre foi o mesmo: desvanecerse. Xa están os filántropos do PSOE dispostos a acollelos nos seus brazos. Para eles, que leron moito a Calderón (¡chamábase Pedro!), o gran teatro do mundo é a política.